«Πέρασμα ζωής», του Νίκου Φραντζή

Ήμουν άυπνος, μια ανέφελη νύχτα χειμωνιάτικη και είπα να κάνω πέρασμα ζωής για τον Παράδεισο! Ζητούσα πάντοτε μια ευκαιρία στον Παράδεισο να πάω, γιατί πάντα είχα καημό να δω κάποιους από τους ανθρώπους μου, που πέρασαν απέναντι! Και ήξερα ότι μόνο στον Παράδεισο θα τους έβρισκα.

Πέρασα εύκολα και εγώ, γιατί όπως λένε: «Ο πιο εύκολος δρόμος είναι εκείνος που οδηγεί στον Παράδεισο, αρκεί ένα όνειρο, ένα όραμα!» Εδώ δεν είχε νύχτα, είχε φως παντού. Όλα λάμπανε, σαν κάποιος άλλος ήλιος να φώτιζε τον γύρο τούτο τόπο. Εδώ οι μέρες δεν ξεχωρίζουν μεταξύ τους. Τόπος που δεν έμοιαζε σαν τον τόπο μας εδώ που τον πατούμε. Είχε κάτι το ξεχωριστό, μυστηριώδη, κάτι που σε άγγιζε. Τούτη την ώρα είναι αδύνατο να το ξεκαθαρίσω. Σαν τώρα, η πένα μου αδυνατεί να περιγράφει αυτό που το μάτι κατέγραφε και η ψυχή αποτύπωνε.

Διαβάστε επίσης:

Λέρος: Προσοχή – Εκτέλεση Βολών στη Στρογγυλή & Τρυπητή στις 12 Νοεμβρίου

05.11.2025

838

Λέρος: 20χρονος αλλοδαπός από το Κ.Ε.Δ. επιχείρησε να διαφύγει μέσω Καλύμνου

05.11.2025

1.2k

Άρχισα να περπατώ ασταμάτητα και ακούραστα, να δω και αυτό και λίγο πιο πέρα, να πάω ως την επόμενη διασταύρωση, να μπω και σε αυτόν τον κήπο τον λουλουδιστόλιστον.  Πολλά πουλιά, ό,τι  μπορεί να υπάρχει. Με ένα κελάηδημα να σε κρατάνε στον Παράδεισο και θέληση να φύγεις να μην θέλεις να έχεις! Αναγνώριζα πρόσωπα γνωστά μου αγαπημένα, εκεί πάνω στον κόσμο της άλλης ζωής!

Δεν είναι δυνατόν, όλους αυτούς που λάτρεψα μπροστά μου να τους βλέπω! Παλαβή χαρά μου δεν ήταν. Ξεθάρρεψα, μπήκα στη λογική μου, τώρα έπρεπε και εγώ να μπω στη ζωή τους!

Ήταν όλοι τους καλοσυνάτοι και εγκάρδιοι και έτσι μου δίνουν  θάρρος, διάθεση και επιθυμία να σταθώ και να συνομιλώ, να συναναστραφώ με όλους γύρο. Μα έπρεπε να ψάξω και άλλο να βρω τους δικούς μου ανθρώπους, φίλους και αγγέλους μου. Ήταν αυτό που ζητούσα σήμερα και αποστολή της θέλησης μου είχα.

Γύρναγα πολύ και αγόγγυστα. Όλα γύρο ήταν θέας άξιον. Όλοι ήταν παρέα, μιλούσαν, ανέμελα γελούσαν, τραγουδούσαν. Είναι αυτό που λέμε. «Μόνος του δεν γεύεται κανείς τον Παράδεισο!»

Όμως πιο κάτω μια παρέα μου έκανε εντύπωση, σαν να ήθελε να την προσέξω. Και αυτή ήταν η τύχη μου. Ήταν αυτά που έψαχνα, τα φιλαράκια μου που λάτρεψα στη ζωή μου, ήταν ο Γιώργος, ο Γιάννης, ο Χάρης, ο Κώστας και ο Τζέιμς.

Με τα πειράγματα τους να γελούν και ξέγνοιαστα να περνούν τον χρόνο τους, ήταν ένα μπουκέτο ομορφιάς η συντροφιά τους, που ξαφνικά με έβλεπαν μπροστά τους. Πλησίασα πέφτοντας στις αγγελίες τους και να με βγάλουν να μην θέλουν. Γέλια, χαρές, πειράγματα, τελειωμό να μην έχουν. Τα όνειρα τελικά στους ανθρώπους είναι για να συναντούσατε!  Τώρα η χαρά μου μπορεί να περιμένει που τους είδα, αλλά ήθελα να τους πω και εγώ το παράπονο μου, να τους διαμαρτυρηθώ!

– Δεν ήλθαμε στη ζωή να μείνουμε αθάνατοι, ρε παιδιά και εσείς ξαφνικά χάσατε το μέλλον σας. Ζήσατε γρήγορα και πεθάνατε νέοι. Άθλια ζωή δεν ζούσατε και πεθάνατε όσο ζούσα, μένοντας ορφανός και είναι ρόλος που δεν μου πάει. Πεθαμένες μέρες εσείς δεν ζούσατε όσο ζούσατε και ο θάνατος δεν ήταν μοναδική διέξοδο σας, γιατί ο χάρος σε παίρνει, δεν σε ξαναφέρνει! Δεν ήταν αμαρτωλών σωτηρία αυτό και εσείς τολμήσατε να πεθάνετε. Λένε πως η επιλογή είναι δικαίωμα στη ζωή! Και εγώ σας λέω και ξέρω πως ούτε επιλογή σας ήταν, ούτε και δικαίωμα σας, να μας αφήσετε όλους εμάς, χωρίς ΕΣΑΣ και να παραδώσετε τα νιάτα σας νωρίς στον άγγελο σας. Φίλους αγγέλους είχατε μόνο εσείς. Φύγατε νωρίς βρε παλιόπαιδα από το πάρτι της ζωής! Τώρα ξεκίναγε η ζωή για σας.

– Εσύ Τζέιμς συχνά έλεγες: «Να ονειρεύεσαι σαν να ζήσεις για πάντα!» Τι έγιναν τα όνειρα σου αυτά αγόρι μου; Μας έφυγες τόσο θεαματικά ή ήταν και αυτός ένας ακόμη ρόλος σου;

– Γιώργο μου εμείς το ξέραμε, ήσουν καταδικασμένος από μικρός, γιατί είχες Μήδεια μάνα και σε ήθελε νωρίς σε τάφο.

– Χάρη με τις χάρες σου, σπάνια ομορφιά μου, πες μου πιο χαμόγελο θα έχω στο νησί να βλέπω και να ταξιδεύει; Γιατί έτυχε έτσι;

– Αρσενικό μου πρότυπο, Κώστα μου εσύ, που ήθελαν πολλοί να σου μοιάσουν, γιατί μας λυπεις;

– Γιαννάκη, πρώτος στη λίστα των χαμένων μου. Άφησες Μάνα μόνη και μένα μοναδικός σου φίλος, να σε πενθώ ακόμη.

Πενθώ το χαμό σας παιδιά, το ξέρετε. Θα είστε στην καρδιά μου ΑΘΑΝΑΤΟΙ  σαν πνεύμα, γιατί αυτόν που δεν θέλεις να ξεχάσεις τον έχεις στην καρδιά σου. Τη ζωή θέλει ζωή για να την ζήσεις και εσείς την στερηθήκατε, λες και λιγόστεψε νωρίς και ξαφνικά η ζωή για σας! Ξεχάσατε το ραντεβού με το μέλλον σας; Αυτό που θέλω να καταγράψω όμως τώρα, είναι μια ορμή χαράς, γιατί έζησα ίχνη ζωής των φίλων μου, γιατί έτσι απλά συμβαίνει, σε μια νύχτα με πανσέληνο κάτω εδώ στη γη.

Σας έζησα στη γη και τώρα συναντηθήκαμε στον ουρανό σας, γιατί σήμερα έλαχε να μου δανείσει τα φτερά του ο Άγγελος μου. Και στη ζωή σας ετούτη θα υπάρχετε σε μένα και μη βλέπετε που σε μένα προσπέρασε τώρα ο θάνατος!
Φίλοι μου, φεύγω και αντίο δεν θα πούμε, γιατί τελικά τίποτε δεν είναι μακρινό όταν ξέρεις να ονειρεύεσαι. Το πότε θα ξανάρθω οριστική απόφαση τώρα δεν θα σας πω, αφού όπως ξέρετε μόνο ο θάνατος είναι οριστικός. Αλλά μ΄ αρέσει εδώ κοντά σας και θα έρθω! Τώρα εσείς αν ξαναθυμηθείτε πως σας αγαπούσα ελάτε μου ξανά στα ζωντανά, σαν και απόψε!

Τώρα όμως εγώ να ξέρετε δεν μπορώ να σας θυμώσω και άλλο, αφού έτσι τολμήσατε!

Αδάκρυτος μένει μόνο ο νεκρός και εγώ νεκρός δεν είμαι. Επισκέπτης σας είμαι και έπρεπε να σας δω, να σας χαρώ, μα και να σας κλάψω, ως την άλλη μας φορά που θα … ξανασυναντηθούμε!

Νίκος Φραντζής