Η πλατεία Αμερικής και η αυτοεξόριστη στην Πάτμο

ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ 57ΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

Ποιο weird και ποιο wave! Δεν μπορούμε να μιλάμε για μια σαφή ελληνική κινηματογραφική τάση -τη λεγόμενη «weirdwave» ένας Θεός ξέρει ποιος βιαστικός την εφηύρε!- σε μια συνολική παραγωγή όπου κάθε έργο τέχνης έχει το δικό του έργο και τη δική του τέχνη. 

Διαβάστε επίσης:

Πάτμος: Μεταβαίνει οκταμελές κλιμάκιο της ΕΥΔΑΠ με ειδικό εξοπλισμό

23.08.2025

321

Ρόδος: Εξιχνιάστηκε υπόθεση κλοπής μεγάλου αριθμού υδρομετρητών της ΔΕΥΑΡ

23.08.2025

506

Αλλωστε, στα τελευταία 6-7 χρόνια που τούτος ο όρος προωθείται ως επίσημη σημαία εντός κι εκτός, η ελαττωματικότητά του έχει επιβεβαιωθεί. Και αποδεικνύεται ακόμη πιο βροντερά στο φετινό ελληνικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το σημαντικότατα ενισχυμένο σε σχέση με τις προηγούμενες φτωχές χρονιές της διοργάνωσης, τουλάχιστον από όσες εγχώριες παραγωγές έχουμε μέχρι στιγμής παρακολουθήσει.

Σύμφωνοι, να φέρει ίσως κάτι από την ψυχρότητα και την αφαίρεση της εν λόγω μόδας το βραβευμένο στο Φεστιβάλ Σαν Σεμπαστιάν «Park» της Σοφίας Εξαρχου, που συνιστά βινιέτες από την καθημερινότητα μιας παρέας αγοριών στις παρατημένες αθλητικές εγκαταστάσεις του Ολυμπιακού Χωριού, παλλόμενες στον ντοκιμαντερίστικο ρεαλισμό τους αν και τόσο χαλαρά δεμένες που κανένα στιβαρό δράμα δεν προκύπτει από τη διαδοχή τους. 

Θέρμη και σασπένς

Ομως καμία σχέση με το παραπάνω στυλ δεν έχει η «Πλατεία Αμερικής», δεύτερη μεγάλου μήκους δουλειά του Γιάννη Σακαρίδη, που διαπλέκει με δραματική επάρκεια, θέρμη, αλλά και κάποιο σασπένς τη μοίρα δύο φίλων γειτόνων (Μάκης Παπαδημητρίου και Γιάννης Στάνκογλου) και δύο προσφύγων σε μια πολυκατοικία της ομότιτλης αθηναϊκής συνοικίας. Ή το ακαδημαϊκής γραφής, πυκνό σημειολογικά και πένθιμο σε ατμόσφαιρα «Η πόλη της σιωπής» της Αντζελας Ισμαήλου, με την ίδια στον ρόλο μιας αυτοεξορισμένης στην Πάτμο πρώην σοπράνο, που βλέπει τη μοναχική της ζωή να δοκιμάζεται από τη γνωριμία της με δύο διαφορετικούς άντρες, έναν καθολικό ιερέα κι έναν Ισπανό ταυρομάχο.

Από την άλλη, μεταξύ τους μόνο κάπως μοιάζουν αλλά καθόλου με τα προηγούμενα τα μεγάλου μήκους ντεμπούτα των Γιάννη Κορρέ και Στέργιου Πάσχου, «Οντως φιλιούνται» και «Αφτερλωβ», έτσι περιγραφικά περισσότερο παρά ψυχογραφικά αντιμετωπίζουν τα νεαρά τους ζευγάρια ? το πρώτο στην υπό άνθιση σχέση του, το δεύτερο στην υπό πιθανή αναζωπύρωση (και στα δύο πρωταγωνιστεί εξάλλου η Ηρώ Μπέζου, με παρτενέρ αντίστοιχα τους Θανάση Πετρόπουλο και Χάρη Φραγκούλη).

Το δε «Πέντρο Νούλα» του Κάρολου Ζωναρά, γύρω από την πάλη ενός αμνησιακού άντρα να ανακαλύψει την ταυτότητά του, μοιάζει με φιλμ νουάρ παρά είναι, πάντως βρίσκει για μια ακόμη φορά τον σκηνοθέτη του «Γιου του Τσάρλι» και του «Μπιγκ Χιτ» να υπηρετεί με σινεφιλικό πάθος και εντιμότητα την «ταινία είδους». Τέλος, από τη μεριά του, την εντελώς δική του, συνεχίζει να βλέπει τα πράγματα ο Αλέξανδρος Βούλγαρης με το «Νήμα», αφηγούμενος με τους όρους του πειραματικού σινεμά (αλλά και μια θαυμαστά δημιουργική χρήση της μουσικής και των τραγουδιών, πρέπει να πούμε) τη ζωή μιας δυναμικής πολιτικής ακτιβίστριας στα χρόνια του ’70 (Σοφία Κόκκαλη) και του γιου της, δύο δεκαετίες μετά.

Πηγή: ethnos.gr