Διαγραφή χρέους άνω των 270.000€
Με πρόσφατη απόφαση του Ειρηνοδικείου Λέρου, μία συμπατριώτισσά μας εντάχθηκε στο καθεστώς προστασίας του Ν. 3869/2010 για τα υπερχρεωμένα φυσικά πρόσωπα, έχοντας συνολικό χρέος προς τις τράπεζες που υπερέβαινε τις 318.000€.
Με τη συγκεκριμένη απόφαση, ρυθμίστηκε το σύνολο των δανειακών της υποχρεώσεων, κατά τρόπο ώστε να καταβάλει τελικώς στο σύνολο ποσόν περί τις 47.500 € τμηματικώς και σε βάθος 19 ετών, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι οι διαγραφές χρεών της θα υπερβούν το ποσόν των 270.000 €! Επιπροσθέτως, διασώζει την κύρια και μοναδική της κατοικία από διαδικασίες ρευστοποίησης, προστατεύεται από ενδεχόμενες κατασχέσεις και παύει η παρακράτηση τοκοχρεωλυτικών δόσεων από τη μισθοδοσία της.
Σε επικοινωνία που είχε η εφημερίδα μας με τον πληρεξούσιο δικηγόρο της δανειολήπτριας κ. Θανάση Παραπονιάρη, ο τελευταίος σχολιάζοντας αυτή τη δικαστική εξέλιξη και αφού διευκρίνισε ότι πρόκειται για απόφαση που δεν έχει τελεσιδικήσει ακόμη, μας δήλωσε τα εξής:
«Μετά την πάροδο περίπου τριών ετών από την εισαγωγή του θεσμού στο ελληνικό δικαιικό σύστημα και τις πρόσφατες νομοθετικές παρεμβάσεις που έγιναν με σκοπό να διορθωθούν οι όποιες αρρυθμίες εντοπίστηκαν αρχικώς κατά την εφαρμογή του, φαίνεται ότι η ελληνική Δικαιοσύνη έχει πλέον συλλάβει πλήρως το πνεύμα του νομοθέτη και έχει αποδώσει μία πλουσιότατη νομολογία επί του θέματος. Τα Δικαστήρια κρίνουν τις αιτήσεις κατά πλειονότητα στη σωστή τους βάση, όχι δηλαδή ως μία καιροσκοπική κίνηση εκ μέρους του δανειολήπτη που αποβλέπει στην άνευ όρων άφεση χρέους, αλλά στη ρύθμιση των δανειακών του υποχρεώσεων με ρεαλιστικούς όρους, τέτοιους που να του επιτρέπουν να ζει αξιοπρεπώς ο ίδιος και η οικογένειά του.
Η περίπτωση για την οποία με ρωτάτε είναι χαρακτηριστική του πνεύματος αυτού, υπό την έννοια ότι το Δικαστήριο αναγνώρισε ό,τι οι ίδιες οι τράπεζες αποφεύγουν σκοπίμως να καταγράψουν στους ισολογισμούς τους: ότι δηλαδή ούτως ή άλλως τα συγκεκριμένα δάνεια δεν θα ήταν δυνατόν να αποπληρωθούν ποτέ εις το ακέραιο, για τον απλούστατο λόγο ότι υπερβαίνουν κατά πολύ τα πενιχρά εισοδήματα της δανειολήπτριας. Σπεύδει λοιπόν η Δικαιοσύνη να ρυθμίσει τις οφειλές κατά τέτοιο τρόπο, ώστε η ενδιαφερόμενη να καταβάλει ένα μέρος αυτών, εκείνο δηλαδή που δύναται, και της δίνει τη δυνατότητα να κάνει μία νέα αρχή, προγραμματίζοντας στην ουσία τη ζωή της από μηδενική βάση.
Σε τελική ανάλυση θεωρώ ότι με τον τρόπο αυτό υπηρετείται με το βέλτιστο τρόπο το πνεύμα του νόμου, που δεν είναι άλλο από την εξομάλυνση των επαχθέστατων συνεπειών που έχει σωρεύσει η πολυετής οικονομική κρίση και η οποία έχει πλήξει ανεπανόρθωτα συγκεκριμένες ευπαθείς κοινωνικές ομάδες».
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Τ.ΔΕΚ. της Εφημερίδας LEROS NEWS)