Ο μεταναστευτικός εφιάλτης έχει μία και μόνη υπογραφή: “Αλέξης Τσίπρας”!

Πριν διαβάσουν το κείμενο ορισμένοι, βλέποντας μόνον τον τίτλο, είναι βέβαιο ότι θα αναρωτηθούν: Καλά, ο Τσίπρας φταίει για πολλά, αλλά φταίει για τον πόλεμο στη Συρία; Ο Τσίπρας φταίει για τους εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που φτάνουν στα νησιά, ο Τσίπρας φταίει για τον κίνδυνο να μας πετάξουν εκτός συνθήκης Σένγκεν; Η απάντηση είναι ναι!

Ο πόλεμος στη Συρία ξεκίνησε το 2011! Πριν περίπου πέντε χρόνια. Από τότε μέχρι το 2015 που έσκασε η μεταναστευτική βόμβα,  μεσολάβησαν τρία (σημαντικά) γεγονότα:

Διαβάστε επίσης:

Η Ελλάδα απέναντι στην πρόκληση της λιβυκής ρηματικής διακοίνωσης: Ώρα για στρατηγική αντεπίθεση

24.07.2025

1.5k

Υβριδική απειλή το μεταναστευτικό – Ο ρόλος της Τουρκίας στη Λιβύη και η μεταστροφή Χαφτάρ

13.07.2025

1.2k

Γεγονός πρώτο, η δημιουργία του φράχτη στον Έβρο που περιόρισε τις μεταναστευτικές ροές προς την Ελλάδα, κατά 99%!

Γεγονός δεύτερο, η ανάληψη του χαρτοφυλακίου Μετανάστευσης και Ασφάλειας από Έλληνα Επίτροπο.

Γεγονός τρίτο, και σημαντικότερο, η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, που σηματοδότησε την στροφή στην μεταναστευτική πολιτική της χώρας.

Μέχρι τέλους του 2014, η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά είχε ρίξει μεγάλο βάρος στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού προβλήματος που ταλαιπωρούσε τη χώρα κινούμενη στους εξής άξονες: Στη διεθνοποίηση του προβλήματος, στην αποτροπή εισόδου παράνομων μεταναστών και στη δημιουργία ισχυρών συμμαχιών στην Ευρώπη.

Αφού εγκαινίασε τον φράχτη στον Έβρο περιορίζοντας κατά 99% την είσοδο από την χερσαία δίοδο, απλώς εφάρμοσε τον Νόμο, με αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα.

Όπως άλλωστε, θα έκανε οποιοδήποτε πολιτισμένο κράτος του Δυτικού κόσμου. Ξεκίνησε με τα απλά: Για να εντοπίσει όσους βρίσκονταν ήδη στη χώρα, εφάρμοσε εξαντλητικούς ελέγχους στην Αθήνα και τα κέντρα των πόλεων, προχωρώντας στον διαχωρισμό των προσφύγων από τους  παράνομους μετανάστες, δίνοντας τα νόμιμα έγγραφα στους πρώτους για να συνεχίσουν το ταξίδι τους στην Ευρώπη. Για όσους δεν ήταν πρόσφυγες και δεν διέθεταν τα νόμιμα έγγραφα, δημιούργησε (κλειστά) κέντρα φιλοξενίας, όπου οι φιλοξενούμενοι είχαν δύο επιλογές: Είτε να γυρίσουν πίσω στον τόπο καταγωγής τους, είτε να παραμείνουν περιορισμένοι στους χώρους αυτούς, χωρίς νόμιμα έγγραφα! (πρόγραμμα Ξένιος Ζευς).

Παράλληλα με τις δράσεις στο εσωτερικό, η κυβέρνηση ξεκίνησε μια μεγάλη καμπάνια για την διεθνοποίηση του προβλήματος και την εύρεση συμμαχιών. Τότε οι περισσότερες χώρες της Βόρειας Ευρώπης δεν είχαν αντιληφθεί το πρόβλημα, ούτε είχαν συνειδητοποιήσει ότι “ανοιχτά σύνορα” σημαίνουν εκατομμύρια (παράνομους) μετανάστες! Οι Σκανδιναβικές μάλιστα χώρες, ισχυρίζονταν ότι η Ευρώπη δεν μπορεί καν να υιοθετήσει τον όρο “παράνομος μετανάστης”. Θεωρούσαν ότι ο μετανάστης που ξεκινάει μια καινούργια ζωή σε άλλη χώρα, εντασσόμενος ομαλά στον κοινωνικό της ιστό, δεν μπορεί να διαχωριστεί από εκείνον που φτάνει μέσα στην καρότσα ενός φορτηγού, και πετιέται χωρίς δουλειά, χωρίς αξιοπρέπεια και χωρίς μέλλον στο κέντρο μιας μεγαλούπολης.

Αυτό του “ταμπού” όμως κατάφερε να σπάσει με Ελληνική πρωτοβουλία: Θυμίζουμε ότι ως πρωθυπουργός, τον Οκτώβριο του 2013, ο Α. Σαμαράς πήρε το αεροπλάνο του και πήγε στη Ρώμη και στην Μάλτα. Οι τρεις χώρες μαζί, διαμόρφωσαν κοινή στρατηγική, διεύρυναν την συμμαχία τους  βάζοντας μέσα στην πρωτοβουλία την Ισπανία, την Γαλλία, την Βουλγαρία, την Πορτογαλία (εκμεταλλευόμενοι την αρχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης για Ενισχυμένες συνεργασίες) προκάλεσαν Σύνοδο Κορυφής λίγες μέρες μετά. Η Σύνοδος κορυφής στις 24 και 25 Οκτωβρίου, είχε ως αποτέλεσμα η Ευρώπη να αντιληφθεί  για πρώτη φορά το πρόβλημα, να διαχωρίσει τους πρόσφυγες από τους μετανάστες, υιοθετώντας μάλιστα επισήμως τον όρο “παράνομος μετανάστης”, να περιλάβει στα συμπεράσματα της συνόδου σαφή πρόβλεψη για (τους απαγορευμένους) μέχρι τότε όρους της αποτροπής και του επαναπατρισμού των παρανόμως εισελθόντων και κυρίως, να στηρίξει πολιτικά και οικονομικά τις μεσογειακές χώρες στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν.

Ιταλία και Ελλάδα παράλληλα, συνεχίζουν τις κοινές πολιτικές τους τοποθετώντας πολύ ψηλά στην ατζέντα στις προεδρίες τους το μεταναστευτικό αποφασίζοντας κοινές δράσεις. Αποτέλεσμα; Το 2013, με την ταυτόχρονη συνεισφορά της FRONTEX οι (συνολικές) μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές προς την χώρα μας να περιοριστούν σε 41.000, ενώ το 2014 σε 77.000. Από αυτούς, μόλις το 10-20% καταγράφηκαν ως  πρόσφυγες πολέμου, παρά την κλιμάκωση του πολέμου στη  Συρία. 

Παράλληλα, η Ελλάδα με υψηλού επιπέδου lobbying κερδίζει για πρώτη φορά πολύ σημαντικό ευρωπαϊκό χαρτοφυλάκιο, αυτό της εσωτερικής ασφάλειας και μεταναστευτικής πολιτικής, γεγονός που της παρέχει μεγαλύτερη επιρροή και ισχυρότερο ρόλο.

Η στρατηγική αυτή της προηγούμενης κυβέρνησης, στόχευε κυρίως στην “αποτροπή”. Η χώρα μας, ιδιαίτερα μέσα στην οικονομική κρίση που βίωνε, δεν μπορούσε,  να σηκώσει το βάρος και άλλων μεταναστών, που θα εγκλωβίζονταν στην χώρα μας. Δεν μπορούσε να καταστεί μαγνήτης, πύλη εισόδου που θα προσέφερε ευρωπαϊκά “χαρτιά” σε κάθε έναν ταλαίπωρο μετανάστη. Και αυτό θα ήταν εφικτό, μόνον αν οι επίδοξοι μετανάστες γνώριζαν ότι δεν θα ήταν εύκολο να μπουν στην χώρα, αλλά ακόμα και αν τα καταφέρουν, θα πρέπει είτε να περιοριστούν σε κέντρα φιλοξενίας, είτε να επιστρέψουν πίσω. Κάτι αντίστοιχο με εκείνο που κάνουν σήμερα οι σκανδιναβικές χώρες. Υιοθετούν ιδιαίτερα σκληρούς νόμους, στέλνοντας μήνυμα αποτροπής, υπονοώντας ότι οι χώρες του δεν θα είναι “επίγειος παράδεισος” για όποιον τις επιλέξει.

Όλα αυτά, μέχρι που ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ. Με σκοπό να κάνει τις ιδεοληψίες του πράξη. Και τα κατάφερε.

Πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου, έκανε πάντα φασαρία, όταν εφαρμοζόταν η πολιτική της αποτροπής! Δηλαδή, όταν η Frontex, ως όφειλε, ευρισκόμενη σε διεθνή χωρικά ύδατα,  έστελνε πίσω στην Τουρκία τις βάρκες με τους παράνομους μετανάστες, ο κ. Τσίπρας ξεσήκωνε το σύμπαν. Μέχρι και το Ελληνικό Λιμενικό Σώμα έφτασε τότε να κατηγορεί στην Ελλάδα και το Εξωτερικό για τα ναυάγια του Αιγαίου! Γιατί  καλό είναι να θυμόμαστε, ότι ο κ. Τσίπρας έχει και παρελθόν. Όχι μόνον (κυβερνητικό) παρόν!

–       Πόσοι,  από σας θυμούνται την περίφημη κατάληψη της νομικής σχολής και στη συνέχεια της  βίλας Υπατία από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους παράνομους μετανάστες, με μόνον ένα αίτημα: Να νομιμοποιηθούν οι παράνομοι;

–       Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και σε όλα τα επίσημα κείμενά του περιλαμβάνεται (μέχρι σήμερα) η κατάργηση της FRONTEX και η έξοδος της χώρας από την συνθήκη Σένγκεν; (Δυστυχώς οι Ευρωπαίοι το θυμούνται)

–       Πόσοι ξέρουν ότι η επίσημη θέση του ΣΥΡΙΖΑ για την παράνομη μετανάστευση ήταν η θέση της κυρίας Τασίας, για ανοιχτά σύνορα, η κατάργηση του φράχτη και η παροχή ιθαγένειας σε όλους;

–       Πόσοι είχαν δει τις (αλλεπάλληλες) προεκλογικές συνεντεύξεις του κ. Τσίπρα που, ούτε λίγο ούτε πολύ, υποσχόταν ιθαγένειες και οικειοθελή έξοδο της χώρας από τη συνθήκη Σένγκεν;

Με αυτές τις θέσεις κατέβηκε στις εκλογές ο κ. Τσίπρας. Όχι μόνο στις εθνικές αλλά και στις ευρωπαϊκές εκλογές όπου ήταν υποψήφιος. Με αποτέλεσμα εκτός από εμάς, τις θέσεις του να τις μάθουν και οι ευρωπαίοι. Που δεν είχαν κανένα πρόβλημα να του πουν στη συνέχεια “μα εμείς σε βγάζουμε από την Σένγκεν, διευκολύνοντάς σε να εφαρμόσεις το πρόγραμμά σου” ! Ή “σου διαγράφουμε μέρος του χρέους, αρκεί εσύ να αναλάβεις ολόκληρο το μεταναστευτικό βάρος που (ούτως ή άλλως) δημιούργησες”!

Αυτές τις πολιτικές  εκφράζει ακόμα και σήμερα το κόμμα του, και συνειδητά  τις εφήρμοσε από την πρώτη μέρα που ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας, με σκοπό να ανατρέψει την μέχρι τότε εφαρμοζόμενη στρατηγική Σαμαρά, που αναλύθηκε προηγουμένως.

Γι αυτό και η πρώτη του κίνηση ήταν να τοποθετήσει την κυρία Τασσία (με τις γνωστές ιδελοηπτικές της απόψεις) στο υπουργείο μετανάστευσης.

Στη συνέχεια, θυμίζουμε ότι ξέσπασε  πόλεμος από τον κ. Πανούση κατά των “κακών διαπλεκόμενων ΜΜΕ”, όταν αποκαλύφθηκε επιστολή που απέστειλε το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη προς τις υπηρεσίες του,  για απελευθέρωση και παροχή εγγράφων σε όλους τους παρανόμως εισελθόντες μετανάστες.

Ακαριαίως αμέσως μετά, κατήργησε την Αμυγδαλέζα (και τα υπόλοιπα κέντρα κράτησης)  τοποθετώντας  όλους τους φιλοξενούμενους στις πλατείες των Αθηνών.

Μετά η κυρία Τασία, με το γνωστό της ύφος, δήλωνε ότι όλοι οι μετανάστες στην Ελλάδα είναι ελεύθεροι να λιάζονται και μετά να εξαφανίζονται.

Έπειτα, σταμάτησε τις περιπολίες στο Αιγαίο υποδεχόμενος ως ήρωα  όποιον επιζητούσε μια καλύτερη τύχη στην Ευρώπη. Είτε αυτός ήταν Πακιστανός, είτε Αφγανός, είτε Μαροκινός, είτε Αλγερινός.

Μετά, ο κ. Καμμένος μίλησε για Κούγκι και στρατηγική επιλογή της Κυβέρνησης να υποδεχτεί στην Ελλάδα και στην συνέχεια να πλημμυρήσει την Ευρώπη με (ημι-νομιμοποιημένους) μετανάστες. Πηγαίνοντάς το όλο αυτό και ένα βήμα παρακάτω. Υπονόησε ότι τζιχαντιστές θα είναι αυτοί που θα κατακλύσουν την Ευρώπη… Μέχρι που ήρθε το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι και έτρεχε να εξαφανίσει τις παλαιότερες δηλώσεις του, που με άφρονα τρόπο είχε κάνει!

Και εν τω μεταξύ, οι μεταναστευτικές ροές εντός του 2015, ξεπερνούσαν το 1 εκατομμύριο, αφού Αφρικανοί, ασιάτες και λοιποί κατατρεγμένοι ήξεραν ότι πλέον η Ελλάδα τους προσκαλεί.

Και ήξεραν ότι αν κατάφερναν να εξασφαλίσουν και πλαστό Συριακό διαβατήριο, η υποδοχή τους στην Ελλάδα θα ήταν εξασφαλισμένη και η είσοδός τους προς την Ευρώπη θα ήταν ανεμπόδιστη.

Εσείς αν ήσασταν Ευρωπαίοι πώς θα τα αντιμετωπίζατε όλα αυτά; Ως φυσιολογικά; Ως πρόβλημα (συνολικά) της Ευρώπης που γιγαντώθηκε από το πουθενά, ή ως απόνερα του Ελληνικού προβλήματος που δημιούργησε η ανικανότητα ή η ιδεοληψία της Ελληνικής κυβέρνησης;

Η απάντηση είναι αυτονόητη. Αλλά ευτυχώς που σε αυτή τη συγκυρία στη θέση του επιτρόπου Μετανάστευσης δούλεψε αθόρυβα ο Δ. Αβραμόπουλος για να βρισκόμαστε  (για πόσο ακόμα άραγε; ) εντός συνθήκης Σένγκεν.

Δυστυχώς όμως, το πρόβλημα είναι πλέον εδώ. Και ό,τι και να κάνουμε, το πρόβλημα ήρθε για να μείνει.

Είτε δημιουργώντας εντός μιας χώρας που ακόμα αναπνέει από τον τουρισμό, ένα υπερμεγέθες στρατόπεδο συγκέντρωσης, είτε εντάσσοντας εκατομμύρια ταλαιπωρημένος μετανάστες στον ιστό της κοινωνίας.

Και οι δύο επιλογές έχουν βαρύτατο τίμημα. Για την οικονομία, την κοινωνική σταθερότητα, για την ύπαρξη αυτής της χώρας, όπως είχαμε συνηθίσει να την ξέρουμε.

Μαζί τη μέρα της Μαρμότας με την οποία θα συνηθίσουμε να ζούμε, με τους δεκάδες, εκατοντάδες ή χιλιάδες συνανθρώπους μας να πνίγονται καθημερινά στο Αιγαίο. 

Εκτός και αν προλάβουμε και επιστρέψουμε στην προηγούμενη εθνική στρατηγική!

liberal.gr