Με το κεφάλι στην άμμο για την παράνομη μετανάστευση

Το πρόβλημα είναι υπαρκτό και πρέπει να αντιμετωπιστεί. Όσο δε η Ευρώπη αρνείται να αντιμετωπίσει σοβαρά, τόσο περισσότερο επιτακτική είναι η ανάγκη να δούμε τοπικά, τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε. Η άρνηση ορισμένων να το κοιτάξουν κατάματα, δεν έχει κανένα αποτέλεσμα και μοιάζει με την στρουθοκάμηλο που κρύβει το κεφάλι της στην άμμο.

Περί της παράνομης μετανάστευσης ο λόγος, που τις τελευταίες ημέρες, μετά τη διαμαρτυρία λιμενικών και αστυνομικών της Σύμης αλλά και λόγω της έξαρσης αυτού καθαυτού του φαινομένου, τίθεται και πάλι επιτακτικά. Δεν ξέρω πόσοι αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για ένα πρωτίστως ανθρωπιστικό ζήτημα. 

Δεν έχει, φυσικά, νόημα να το αναγνωρίζει κανείς ως τέτοιο, αλλά όταν έλθει η ώρα των δύσκολων αποφάσεων, δυστυχισμένοι άνθρωποι να αντιμετωπίζονται σαν σκουπίδια, που πρέπει να τα πεταχτούν στον κάλαθο των αχρήστων όσο γίνεται νωρίτερα, να εξαφανιστούν κάτω από το χαλί, μη τυχόν και προσβληθεί η αισθητική των τουριστών. Είναι λογικό ότι πολλοί από τους τοπικούς ταγούς –  ευτυχώς όχι όλοι – να θέλουν να χαϊδέψουν τα αφτιά της εκλογικής πελατείας τους, αρνούμενοι να συζητήσουν καν την ανάγκη δημιουργίας χώρων προσωρινής φιλοξενίας των παράνομων μεταναστών, που στη μεγαλύτερη πλειοψηφία τους, είναι πρόσφυγες (για όσους μπορούν να αντιληφθούν τη διαφορά). Είναι λογικό να συμβαίνει, όταν απευθύνεσαι σε μια κοινωνία που  χάριν του τουρισμού, έχει εκχωρήσει τα πάντα, γιατί όχι και την ανθρωπιά της.

Το επιχείρημα που κατά κόρον χρησιμοποιείται από όλους εκείνους που μετά βδελυγμίας απορρίπτουν και τη σκέψη ακόμη χώρου φιλοξενίας προσφύγων, είναι ότι μια τέτοια εικόνα, αμαυρώνει την εικόνα του τουριστικού προορισμού στο εξωτερικό, ως εκ τούτου, θα μειωθούν οι πελάτες. Και ποιός τους είπε αλήθεια ότι την εικόνα του προορισμού δεν την αμαυρώνει περισσότερο η φωτογραφία του αστυνομικού τμήματος της Σύμης, με τους δεκάδες μετανάστες στοιβαγμένους σαν τσουβάλια στα μπαλκόνια; Και ποιος τους είπε ότι εικόνες σαν αυτές της Τήλου που βρέθηκαν οι άνθρωποι νηστικοί, με εγκαύματα από τον ήλιο πεταμένοι στην κυριολεξία στα βράχια, δεν δυσφημούν την περιοχή; Ποιος τους είπε ότι εικόνες και ειδήσεις με εξαθλιωμένους ανθρώπους να τους πετάνε μπαλάκι από εδώ κι από εκεί γιατί δεν υπάρχει μια οργανωμένη δομή να τους περιθάλψει, δεν δυσφημούν περισσότερο τον προορισμό, από όσο η δημιουργία οργανωμένου  χώρου προσωρινής φιλοξενίας;

Διαβάστε επίσης:

Η Ελλάδα απέναντι στην πρόκληση της λιβυκής ρηματικής διακοίνωσης: Ώρα για στρατηγική αντεπίθεση

24.07.2025

1.5k

Υβριδική απειλή το μεταναστευτικό – Ο ρόλος της Τουρκίας στη Λιβύη και η μεταστροφή Χαφτάρ

13.07.2025

1.2k

Μόνο σε μια περίπτωση θα μπορούσε να δικαιολογηθεί η κατηγορηματική άρνηση που διατυπώνουν ορισμένοι. Λόγω της αναξιοπιστία του κράτους και του βάσιμου φόβου ότι η φιλοξενία δεν θα είναι προσωρινή, ότι ο ξενώνας  θα εξελιχθεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και ότι η ύπαρξή του  θα γίνει πόλος έλξης ακόμη μεγαλύτερου αριθμού μεταναστών, αν και δεν φαντάζομαι να έχει κανένας από αυτούς ως όνειρο ζωής να καταλήξει σε ένα τέτοιο χώρο.Σε κάθε περίπτωση, το ζήτημα απαιτεί σοβαρότητα στην αντιμετώπισή του. Και όσο η λύση δεν δίνεται από εκεί που πρέπει, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, πρέπει να αντιληφθούμε ότι εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Σοβαρότητα που πρέπει να επιδειχθεί και από τους τοπικούς φορείς, αλλά και από το κεντρικό κράτος, που όταν μιλά για προσωρινή φιλοξενία, πρέπει να εννοεί  αυτό ακριβώς που λέει.

Όσο εθελοτυφλούμε σαν τοπική κοινωνία, περιμένοντας τους τουρίστες, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι το πρόβλημα, απλά θα γίνεται κάθε μέρα και μεγαλύτερο. Φέτος, οι Ευρωπαίοι υπουργοί  που συνεδριάζουν αυτές τις μέρες στο Μιλάνο, αναμένουν νέα αύξηση του αριθμού των προσφύγων εξαιτίας του εμφυλίου στη Συρία, ο οποίος συνεχίζεται αλλά και εξαιτίας της αποσταθεροποίησης σε χώρες όπως η Ερυθραία, η Σομαλία και το Σουδάν. Παρόλα αυτά, αδυνατούν να βρουν λύση ενώ η  Διεθνής Αμνηστία σε έκθεση που έδωσε χθες στη δημοσιότητα σημειώνει ότι «η αποτελεσματικότητα των μέτρων της Ε.Ε. για να ανακοπεί η ροή των μεταναστών και των προσφύγων είναι, στην καλύτερη περίπτωση, αμφισβητήσιμη. Στο μεταξύ, το κόστος σε ανθρώπινες ζωές και δυστυχία είναι ανυπολόγιστο και πληρώνεται από μερικούς από τους πιο ευάλωτους ανθρώπους του κόσμου».

της Ρένας Παυλάκη – Διακίδη

www.grafida.net