Το Πολυτεχνείο 43 χρόνια μετά, παραμένει αξεπέραστο σύμβολο αγώνα και αντίστασης στον αυταρχισμό και την τυραννία. Τα παιδιά που κλείστηκαν τις μέρες εκείνες στον χώρο του δεν είχαν όπλα. Δεν ήταν τρομοκράτες. Δεν σκότωναν ούτε καν έθεταν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές.
Δεν ένοιωθαν την ανάγκη να αυτοπυρποληθούν για τις ιδέες τους. Αντιστέκονταν στα αμφιθέατρα με το λόγο τους, στις μπουάτ και τις συναυλίες με το τραγούδι τους, στα βασανιστήρια και τις διώξεις με την καρτερία τους. Και τελικά πλήρωσαν με το αίμα τους την αντίσταση αυτή. Δεν ήθελαν απλά να γκρεμίσουν τη χούντα. Ήθελαν κάτι πολύ πιο μεγάλο και υψιπετές. Να κτίσουν μια νέα Ελλάδα με Δημοκρατία , δικαιοσύνη και Ανεξαρτησία.
Σήμερα από μια χρονική απόσταση που κοντεύει πια το μισό αιώνα μπορούμε να είμαστε πιο αντικειμενικοί κριτές του έπους που έγραψαν παιδιά με φυλακισμένα όνειρα , αλλά με ελεύθερο φρόνημα και υψηλά ιδανικά. Κάποιοι έμειναν στο περιθώριο ,σεμνοί και ανώνυμοι, να συντηρούν τη μνήμη τους με σεβασμό. Και κάποιοι, πολλοί, πάρα πολλοί συνέχισαν από νέες θέσεις τον αγώνα τους για να πάρουν σάρκα και οστά οράματα και στόχοι.
Μπορώ να σας διαβεβαιώσω με όλη τη δύναμη του είναι μου ότι χωρίς αυτή τη γενιά δε θα μπορούσε να οικοδομηθεί η Ελλάδα των Ελλήνων και της Ευρώπης. Ήταν από τους θεμελιωτές και δημιουργούς της Γ Ελληνικής Δημοκρατίας . Μπορώ παράλληλα να αναγνωρίσω τη φυσική φορά των πραγμάτων. Κέρδισαν αξιώματα, πρωτοστάτησαν στα κόμματα, γεύτηκαν υπουργικές θέσεις, κυριάρχησαν στους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς. Και ναι, ενσωματώθηκαν, προϊόντος του χρόνου εν πολλοίς, στις εξουσιαστικές και διαχειριστικές δομές. Έτσι γίνεται κάθε φορά με τη γενιά που αντιστέκεται ,έτσι έγινε το Μάη του 68,έτσι έγινε και με το Πολυτεχνείο. Δεν αναφέρομαι ασφαλώς στους επίορκους, τους λαθρεπιβάτες ,τους εξωμότες, τους κάθε λογής καιροσκόπους που εκκολάπτονται στις αυλές και τα κέντρα εξουσίας.
Εγώ δεν ντρέπομαι για την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης που σήμερα κλείνει οριστικά τον ιστορικό της κύκλο. Δεν ντρέπομαι για τους αγώνες ενός λαού ,μιας παράταξης , ενός κινήματος που στις δεκαετίες που ακολούθησαν στέριωσαν τη Δημοκρατία, απέδωσαν την Ελλάδα στους Έλληνες, μοίρασαν δικαιότερα τον πλούτο και έφεραν την χώρα στο κέντρο των Ευρωπαϊκών εξελίξεων. Είμαι σίγουρος για τη θετική αποτίμηση από τον ιστορικό του μέλλοντος.
Βεβαίως πρέπει κάποιοι να απολογηθούν. Για όσα δεν έγιναν. Για όσα έμειναν μισοτελειωμένα. Για όσα δεν τολμήθηκαν. Για όσα καθήλωσαν τους αγώνες για πρόοδο και συλλογική ευημερία. Για όλα αυτά πρέπει ορισμένοι να απολογηθούν. Δε θα ξεχάσουμε όμως , στο βωμό της οικονομικής κρίσης και της σημερινής ανέχειας μια διαδρομή τεσσάρων δεκαετιών που όμοια της δεν έζησε ποτέ η χώρα στην πολυκύμαντη πορεία της συγκρότησης του νεοελληνικού κράτους. Εγώ προσωπικά αρνούμαι να υποταχθώ στις σειρήνες νέων διχασμών που προέρχονται από πολύ μακριά πια. Από ένα ξεπερασμένο παρελθόν.
Οι στόχοι παραμένουν ίδιοι και απαράλλαχτοι. ΨΩΜΙ σημαίνει δικαιοσύνη και ευημερία. ΠΑΙΔΕΙΑ σημαίνει γνώση, σύγχρονη παραγωγική δύναμη, πλούτο. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ σημαίνει νέα άνθηση της δημοκρατίας, νέα εποχή ανθρωπισμού και αναγέννησης που ξεκινά από το φυσικό μας πολιτισμικό και ιστορικό χώρο, την Ευρώπη.
Σήμερα απαιτείται γενναία εσωτερική ανασύνταξη και νέος εγερτήριος λόγος. Μια νέα εθνική στρατηγική αρθρωμένη στο χρόνο και τον τόπο που θα οικοδομήσει τη λαϊκή ενότητα πάνω σε νέα επαγγελία και θα συναρθρώσει τα διεστώτα. Θα πρέπει να ανοίξει τον κύκλο της νέας εποχής. Να αποτελέσει την αυγή της Δ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας. Η ιστορία ότι γράφει, δεν ξεγράφει.
Είναι στιγμές που είσαι αναγκασμένος να διαλέξεις την ηχηρή σιωπή όταν όλοι γύρω σου φωνάζουν άρρητα ρήματα. Είναι στιγμές που διαλέγεις μια κραυγή όταν η απόγνωση και το αδιέξοδο σε τυλίγει, σε πνίγει. Ούτε κραυγή, ούτε σιωπή σήμερα επαρκούν. Τις ξεπερνούν τα γεγονότα. Είναι η στιγμή που οφείλεις να διαλέξεις ένα δρόμο. Να διαλέξεις την ιδέα που κινεί τα πράγματα προς τα εμπρός, την ουτοπία που εμπνέει, ένα νέο σύγχρονο όραμα για τον ελληνισμό ,που εδραιώνει μια πίστη, που γεννά μια ελπίδα και να τη μετουσιώσει σε αρθρωμένη εθνική στρατηγική.
Με τη νέα γενιά ξανά μπροστάρη των αναγκών και των προσδοκιών ενός λαού, ενός έθνους με μια τρισχιλιετή διαδρομή. Είναι το ύστατο χρέος της δικής μου γενιάς.
Γιάννης Κωνσταντινίδης
ΛΕΡΟΣ