Το σύνδρομο της Στοκχόλμης

Του Κώστα Καπνίση

Πρωτομαγιά χθες και κανείς πέρα από τους γνωστούς δε βγήκε να διαδηλώσει. Αν όχι για τη δική του ζωή τουλάχιστον για να τιμήσει αυτούς που έδωσαν τη δική τους ζωή δεκάδες χρόνια πίσω για να μπορούν να υπάρχουν εργασιακά δικαιώματα:

Διαβάστε επίσης:

Η ενεργειακή απομόνωση της Τουρκίας και η γεωπολιτική αναβάθμιση της Ελλάδας

18.11.2025

395

Παντελής Μαραβέλιας: Η συνέντευξη Σαμαρά και τα μηνύματα που επαναφέρουν στο προσκήνιο έναν γνώριμο πολιτικό λόγο

12.11.2025

1.2k

Έφτασε ίσως η στιγμή που αρχίζουν κάποιοι να αναρωτιούνται όχι για το πόσα είναι τα μυαλά που διαφωνούν σε αυτή την πολύπαθη χώρα αλλά για το πόσα είναι τα υγιή μυαλά. Ακόμα και ο ίδιος ο επικεφαλής της Task Force, ο περίφημος Horst Reichenbach, αναρωτήθηκε για την απροθυμία των Νεοελλήνων να διαδηλώσουν για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην ασκούμενη πολιτική της τρόικα και των υπαλλήλων της.

Ο Γερμανός κυβερνήτης τόνισε ότι στη δική του χώρα οι εργαζόμενοι διαδηλώνουν, αιτούνται και κερδίζουν. Αρκετοί βέβαια θα πουν ότι και εδώ βγήκαν και διαδήλωσαν και κατεστάλησαν με άγριο και πρωτοφανή τρόπο από τις αστυνομικές δυνάμεις που εκτελούν εντολές αχρείων. Ούτε καν η μισή αλήθεια είναι. Σε ολόκληρο τον κόσμο υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν δυνάμεις καταστολής.

Το θέμα δε βρίσκεται εκεί. Το θέμα είναι από ποιους εκπαιδεύονται, τι επίπεδο μόρφωσης και παιδείας έχουν, ποιο το επίπεδο, το ήθος και η διανοητική επάρκεια αυτών που τους δίνουν εντολές. Ένα ακόμη σημαντικό και απαραίτητο στοιχείο είναι το επίπεδο των αιτημάτων που ζητά μια μεγάλη μερίδα του λαού που διαδηλώνει και μέχρι ποιου βαθμού καταστολή αντέχει. Στη Γερμανία για παράδειγμα, στη Γαλλία, στην Αγγλία, στην Ισπανία, στην Ιταλία αλλά και αλλού υπάρχει καταστολή και μάλιστα αρκετά πιο άγρια από αυτή που συμβαίνει στην Ελλάδα. Εκεί όμως υπάρχουν συνδικάτα πανίσχυρα που δεν επηρεάζονται και δε διαβρώνονται από κόμματα και (απο)κόμματα.

Εκεί δεν υπάρχουν κομματιασμένες συντεχνίες και γκρουπούσκουλα ηλιθίων να «καθοδηγούν» και να «διαφωτίζουν» άλλους χρήσιμους ηλίθιους «ταλιμπάν» της δήθεν «εργατικής τάξης». Εκεί δεν υπάρχουν διαφημιζόμενοι «συνδικαλιστές» που γίνονται μετά υπουργοί ή καταλαμβάνουν άλλες κρατικοδίαιτες θέσεις. Εκεί υπάρχει οργάνωση, σοβαρότητα, θέληση και αποφασιστικότητα έκφρασης των εργαζόμενων αλλά και των ανέργων. Οι άνθρωποι εκεί δε λέγονται εργάτες αλλά εργαζόμενοι και συνάδελφοι. Αυτή είναι η διαφορά. Αυτός είναι ο τίτλος που θέλουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Όταν διαδηλώνουν ντύνονται τα ρούχα που θα είχαν αν έκαναν μια αξιοπρεπή έξοδο για βόλτα. Δε ντύνονται στολές «εργατών» κι ας μην είναι.

Πρωτομαγιά χθες και κανείς πέρα από τους γνωστούς δε βγήκε να διαδηλώσει. Αν όχι για τη δική του ζωή τουλάχιστον για να τιμήσει αυτούς που έδωσαν τη δική τους ζωή δεκάδες χρόνια πίσω για να μπορούν να υπάρχουν εργασιακά δικαιώματα. Θλιβερό φαινόμενο οι άδειες πλατείες, οι άδειοι δρόμοι. Θλιβερό φαινόμενο οι γειτονιές που έβρισκε κάποιος τουλάχιστον 20 θέσεις να παρκάρει το αυτοκίνητό του. Οι Νεοέλληνες έκαναν πάλι το θαύμα τους. Πήγαν βολτίτσα στον καθαρό αέρα και στον ηλιόλουστο ουρανό. Πολλοί βέβαια έχουν ήδη «κολλήσει» κάποιες ημέρες «ασθένειας» μαζί με κάποιες μέρες «κανονικής» άδειας και έχουν εκδράμει στα χωριά τους.

Θλιβερό φαινόμενο για όσους έμειναν πίσω οι γεμάτες καφετέριες γεμάτες από οχλοβοή για αυτούς που περπατούσαν ανάμεσα σε αυτή την πολύχρωμη μάζα που ούρλιαζε για τα «κομματικά» και έβριζε τους πολιτικούς τάχα έτσι για να μη νιώθει τύψεις για τη δική του ενοχή. Θλιβερά ανθρωπάκια εθελόδουλων, θρασύδειλων, μίζερων και εμετικών αποχρώσεων. Έχουν γίνει ένα με τους εγκληματίες που διαφεντεύουν τις τύχες των όποιων ελεύθερων πολιτών έχουν απομείνει σε τούτη τη χώρα. Στην ψυχιατρική αυτό το φαινόμενο ονομάζεται Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Δεν είναι όμως ούτε και αυτή η επιστημονική εξήγηση αρκετή για να περιγράψει αυτόν τον λαό. Πολλοί αναρωτιούνται αν αξίζει να παλέψουν για τον συνάνθρωπό τους όταν αυτός όχι μόνο δεν κάνει κάτι ο ίδιος για αυτό αλλά στέκεται και εμπόδιο στο να αλλάξουν τα πράγματα.

Αυτοκτονικός ιδεασμός. Αυτοκαταστροφικός ιδεασμός. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί. Οι Νεοέλληνες αρέσκονται στο να καταστρέφουν τις ζωές των συνανθρώπων τους. Αυτό είναι προφανώς το εθνικό άθλημα. Μια τέλεια καταστροφή υπερίπταται των κεφαλιών όλων ανεξάρτητα από το τι πιστεύουν, τι πράττουν, πως ζουν, πως πορεύονται σε τούτη την κρίσιμη χρονικά συγκυρία. Μια καταστροφή που μοιάζει πια αναπόφευκτη αλλά συνάμα και λυτρωτική. Το βαπόρι μοιάζει πια ακυβέρνητο στη θαλασσοταραχή έχοντας χάσει όχι μόνο τα όργανα ελέγχου αλλά το πιο πολύτιμο από όλα. Την ίδια του την πυξίδα. Το χειρότερο είναι ότι κι αν ακόμα επιβιώσει της θαλασσοταραχής δεν ξέρει κατά που να κινήσει. Κατά που να βάλει πλώρη. Ποιο θα είναι το απάνεμο εκείνο λιμάνι. Ποια η Ιθάκη. Άσχημες μνήμες ξυπνούν στο μυαλό όσων ακόμα θυμούνται, όσων μελετούν την Ιστορία. Ο αετός δεν κάνει την εμφάνισή του πάνω στον ουρανό και οι οιωνοί είναι δυσάρεστοι.

Οι ηλίθιοι φαίνεται ότι έχουν ενωθεί πια και στα επάνω αλλά και στα κάτω κλιμάκια. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα. Οι από πάνω βέβαια έχουν ενωθεί για να συνεχίσουν να τρώνε, να πίνουν, να αυξάνουν τα κέρδη και τα προνόμιά τους και να είναι ανέπαφοι. Οι από κάτω έχουν ενωθεί για να συνεχίσουν να παίζουν το ρόλο του ραγιά με όσα πια τους έχουν απομείνει και με όσα συνεχίζουν να μικροκλέβουν και να αποκρύπτουν από τους ανύπαρκτους ελεγκτικούς μηχανισμούς. Ως γνήσιοι ηλίθιοι δε θα μπορούσαν να μην έχουν ως προπομπό και τον μπαμπούλα τους που δεν είναι άλλος από τους φασίστες, νεοναζί ή αλλιώς μακρύ χέρι του συστήματος. Μοιάζει τέλεια τραγική η όλη κατάσταση. Όλη αυτή η αρρώστια φαίνεται να μην έχει ίαση. Αυτή θα ήταν η απαισιόδοξη ματιά όμως. Αυτοί οι λίγοι που διαρκώς γίνονται και λιγότεροι φαίνεται να μην έχουν ακόμα τραγουδήσει τον δικό τους σκοπό.

Είναι γνωστό άλλωστε από την αρχαία τραγωδία πως όταν όλα μοιάζουν τελματωμένα και δεν υπάρχει καμιά ελπίδα διαφυγής τότε κάτι απροσδόκητο, κάτι που δε φαινόταν στον ορίζοντα, ένας αστάθμητος παράγοντας, μια δραματική τροπή στα γεγονότα αλλά και στα ειωθότα σύντομα θα δώσουν την πολυπόθητη κάθαρση. Αυτό δεν είναι λόγος παρηγορίας για αυτούς που κόντρα στο ρεύμα συνεχίζουν να παλεύουν πραγματικά για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον. Είναι στη φύση του ανθρώπου βέβαια να λυγίζει, να απογοητεύεται και να γονατίζει. Το ίδιο όμως στη φύση του ανθρώπου είναι να σηκώνεται πάλι στα πόδια του και να αγωνίζεται με ακόμα μεγαλύτερο πείσμα από ότι πριν. Να πιστεύει με ακόμα μεγαλύτερη δύναμη στον σκοπό ύπαρξής του. Αυτός ο σκοπός ξεπερνά τα ανθρώπινα πάθη, τις ανθρώπινες αδυναμίες.

Ο Άνθρωπος είναι προορισμένος να προσκυνά στον μεγαλύτερο θεό που υπάρχει και δεν είναι άλλος από τη συνείδησή του. Όσο ακολουθεί αυτόν τον κανόνα τότε θα έχει δρόμους να ανοίγει και να περπατά στο φως…

periodista.gr