Ασυναρτησίες μιας νησιώτισσας

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στις 24/1/2014 στο blog pitsirikos.net

Πιτσιρίκο καλησπέρα!

Καταρχάς να εκφράσω την χαρά μου που υπάρχεις και σε έχω βρει και σε διαβάζω! Είσαι από τις λίγες διαδικτυακές φωνές με τις οποίες ταυτίζομαι και αν και δεν συμφωνώ πάντα, σίγουρα μπορώ να συμμεριστώ τις απόψεις σου. Εγώ ζω σε ένα μικρό νησάκι 8.000 κατοίκων, την Λέρο.

Διαβάστε επίσης:

Η παραβίαση των πολωνικών συνόρων από Ρωσικά Drones: Διδάγματα για την εθνική ασφάλεια της Ελλάδας

16.09.2025

176

Π. Κουνάκης: Θέλουμε διαχειριστή φτώχειας ή εγγυητή δημοκρατίας;

01.09.2025

226

Μετακόμισα εδώ πριν λίγα χρόνια και ήταν μια συνειδητή απόφαση αλλαγής ζωής (και σε πληροφορώ δεν το έχω μετανιώσει καθόλου). Αυτές τις μέρες το νησί μας είναι στις ειδήσεις για αυτό το φρικτό έγκλημα που συνέβη στο Φαρμακονήσι… Τώρα έγιναν γνωστά αυτά τα περιστατικά, διότι πέθαναν γυναικόπαιδα. Όλα τα υπόλοιπα περιστατικά που θύματα τους ήταν άντρες και νεαρά αγόρια δεν απασχόλησαν κανέναν … ποτέ… Γιατί;

Θυμάμαι, όταν πριν 7 χρόνια είχα έρθει διακοπές Σεπτέμβρη στη Λέρο και φεύγοντας να πάρω το πλοίο του γυρισμού αντίκρισα στο λιμάνι, στοιβαγμένους σε μια γωνιά γύρω στους 30 μετανάστες όλοι κάτω των 18, με ένα βλέμμα απλανές, κενό και παράλληλα φρικαρισμένο.

Το σφίξιμο που ένιωσα δεν συγκρίνεται με αυτό που βίωναν αυτοί οι άνθρωποι, το κλάμα που έριξα δεν συγκρίνεται με το δικό τους. Θυμάμαι να σκέφτομαι αν ήταν ο αδερφός μου στη θέση αυτού του παιδιού θα είχα τρελαθεί κυριολεκτικά. Αν ήμουν εγώ;

Από όταν μένω εδώ έχουμε συνεχώς τέτοια περιστατικά και κάθε φορά μου είναι ποιο δύσκολο να τα αντιμετωπίζω (θα μου πεις: τι γκρινιάζεις κι εσύ που είσαι προνομιακή θέση. Σπίτι έχεις, ρούχα έχεις, φαΐ έχεις, χαρτιά έχεις).

Το καλοκαίρι μια μέρα, περνώντας από το αστυνομικό τμήμα του νησιού μας, είδα σε ένα κελί, το οποίο κυριολεκτικά προορίζεται για 4 άτομα, στοιβαγμένους γύρω στους 25-30 μετανάστες, μεταξύ τους και παιδιά.

Την ίδια μέρα στο λιμεναρχείο ήταν άλλοι τόσοι. Τους πήγα νερά και γάλα για τα παιδιά, καθότι 35 βαθμοί έξω στο λιοπύρι. Πολύ σκληρές εικόνες, πολύ δύσκολες εικόνες. Δεν τις διαγράφεις εύκολα και απλά επιστρέφεις στη καθημερινότητα σου. Σε στοιχειώνουν για πάντα.

Και ξέρεις εδώ οι αστυνομικές και οι λιμενικές αρχές είναι οκ μαζί τους. Οι ίδιοι τους αγοράζουν νερά και τρόφιμα, τους βοηθάνε γενικότερα, δεν τους μειώνουν, δεν πέφτει ποτέ ξύλο. Αλλά κανείς από τους συμπολίτες μου δε βοηθάει, κι όχι επειδή είναι ρατσιστές, έχουμε κι από δαύτους αλλά δεν είναι όλοι. Νομίζω επειδή έχουν σκληρύνει. Δεν νιώθουν κάτι σε αυτό το απάνθρωπο θέαμα: ανθρώπων ταλαιπωρημένων, πεινασμένων και πάνω από όλα ΦΟΒΙΣΜΕΝΩΝ.

Αυτό πρέπει να είναι το πιο φρικτό για αυτούς τους ανθρώπους ο φόβος. Δεν είμαι κι εγώ καμιά αγία, συχνά πιάνω τον εαυτό μου να απωθεί τα δύσκολα αυτά συναισθήματα, φοβάμαι μη τρελαθώ. Θα περίμενα όμως από μια κοινωνία σαν την ελληνική που έχει ζήσει και ζει τον μόνιμο φόβο στο πετσί της, να είναι πιο συμπονετική και ανθρώπινη απέναντι στη φρίκη που περνάνε αυτοί οι άνθρωποι. Πόσο δύσκολο είναι να χαλάσουμε ο καθένας από 2 ευρώ για ένα μπουκάλι νερό και ένα σνακ, προς θεού δηλαδή…

Διαβάζοντας τα άρθρα των τελευταίων ημερών έχω τρελαθεί, από τη μία οι άνθρωποι αυτοί περιγράφουν τη φρικαλέα κατάσταση που ζήσανε, και από την άλλη βλέπεις ένα κράτος που θέλει να το κρύψει κάτω από το χαλί και να πάμε παρακάτω. Και ξέρεις πολύ καλά, όπως ξέρω πολύ καλά, ότι προφανώς ενεργούσαν με εντολές οι ‘κύριοι’ αυτοί . Όπως και στην Ιταλία προ ολίγων μηνών…

Μπορώ να κατανοήσω σχεδόν όλες τις θέσεις (κι ας είμαι καθέτως αντίθετη. Μπορώ να κατανοήσω πως ένας άνθρωπος καταλήγει σε αυτές), τον ρατσισμό, την ακροδεξιά, τη θρησκεία, κλπ.

Δεν χωρά όμως ο νους μου πως εσκεμμένα σκοτώνεις συνάνθρωπο. Πως την ώρα που σε παρακαλάει γιατί πνίγεται το παιδί του και η γυναίκα του εσύ τον χτυπάς και του λες ‘σκάσε μαλάκα, θα σε σκοτώσω’.

Περίεργο ον ο άνθρωπος. Από τη μία λουζόμαστε στην οικολογία και στα θετικά μηνύματα για τους ανθρώπους σε μειονεκτική θέση. Συνεχώς κάνουμε εράνους και μαζεύουμε ρούχα και φάρμακα. Αγοράζουμε παστίλιες για τον συνάνθρωπο μας και προϊόντα δίκαιου εμπορίου.

Από την άλλη, όταν η κατάσταση είναι πραγματικά σοβαρή κοιτάμε από την άλλη, γυρνάμε τόσο εύκολα το βλέμμα και την προσοχή μας σε πιο λάιτ θέματα.

Συγνώμη για το πρήξιμο αλλά κάπου έπρεπε να μοιραστώ αυτές τις ασυναρτησίες διότι θα σκάσω….

(Όλο και λιγοστεύουν οι άνθρωποι που μπορείς να κάνεις μια νορμάλ συζήτηση.)

Με εκτίμηση,

Μ.