Η επιστολή του Διονύση Τσακνή στον Αλέξη Τσίπρα που τσακίζει κόκαλα

Ο κ. Τσακνής απευθυνόμενος στον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα γράφει:

Αξιότιμε κ. Πρωθυπουργέ

Διαβάστε επίσης:

Φράγκος Ντιπιέρο: “Οι αναζητήσεις ενός Λέριου εργάτη”

13.10.2025

1.1k

«Η Γεωπολιτική της Ρωσικής Επιρροής και η στοχοποίηση της Ελλάδας»

13.10.2025

478

Αγαπητέ Αλέξη

Δεν ανήκω στους κακόπιστους. Φιλύποπτος -λόγω και ηλικίας ίσως- μπορεί. Ανυποψίαστος ποτέ. Στο δίλημμα αισιόδοξος ή απαισιόδοξος, απαντώ συνήθως, καλά πληροφορημένος αισιόδοξος και αφήνω πάντοτε το χρόνο ή τη ζωή που θα ‘λεγε κι ο Χαρίλαος να αποδείξει αν και κατά πόσο οι ελπίδες κι οι προσδοκίες δικαιώνονται ή αν μένουν φρούδες και ανεκπλήρωτες.

Ο πήχυς, μπήκε ψηλά και σε μια περίπτωση διάψευσης, η πτώση γίνεται πιο επώδυνη. Πτώση που αφορά στη συλλογική απογοήτευση και στην επαναδιατύπωση μιας επικίνδυνης γενίκευσης: «Δε βαριέσαι, όλοι ίδιοι είναι».

Δάκρυσα, όταν μετά την ορκωμοσία σου ως πρωθυπουργού, πήγες στο θυσιαστήριο της Καισαριανής για να αποτίσεις φόρο τιμής στους 200 κομουνιστές- θύματα της Ναζιστικής θηριωδίας.

Συμμερίστηκα τη συγκίνησή σου στην τελευταία αποστροφή του λόγου σου, στην παρουσίαση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησής σου, παρά το ότι τις βρήκα στο σύνολό τους μικρότερες των προσδοκιών μου.

Χαιρέτησα τη δήλωσή σου για τις κόκκινες γραμμές που θα έθετες στους με ιταμό τρόπο συμπεριφερόμενους συνομιλητές σου.

Χάρηκα την απάντησή σου στο φερέφωνο των δανειστών, που σ’ επισκέφτηκε στο γραφείο σου τη δεύτερη μέρα της ανάληψης των καθηκόντων σου. Νταής σε μπλουμ –αν δεν κάνω λάθος στο όνομά του.

Και δεν ήμουν μόνος! Εκατομμύρια άνθρωποι σ΄ αυτόν τον τόπο, αισθάνθηκαν έστω μια ανάταση, ανεξαρτήτως αν σε στήριξαν εκλογικά, ή αν πίστεψαν στο σύνολο των δεσμεύσεών σου.

Μια φωνή επιτέλους, ένα όχι, που δε θα μείνει απλώς, στη φραστική διατύπωση, αλλά θα πάρει σάρκα και οστά στα έργα.

Σύντροφοί μου του ΣΥΡΙΖΑ!

Δεν έχω διαβάσει στη ζωή μου πιο άθλια ελληνικά. Έμοιαζε σα να είχα βάλει το κείμενο της συμφωνίας στο google translator.

Θυμήθηκα τα διαφημιστικά μηνύματα παγίδες, που δεχόμαστε στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο: «Χαιρετισμούς, τη διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου σας συνδέεται με τον αριθμό των εισιτηρίων: 5647. Έχετε στρατολογήσειως δικαιούχος για μια προσωπική δωρεά, από την κα Έβελυν Ήρα Curry απαντήσει αμέσως για περισσότερες πληροφορίες.»

Τέτοιο ακριβώς.

Προτίμησα λοιπόν, παρά το ότι δεν κατέχω την Αγγλική τόσο καλά όπως η κα Παναρίτη ή ο κ. υπουργός περί τα οικονομικά, να το διαβάσω απ το πρωτότυπο. Κατάλαβα περισσότερα!

Αποκλείω εκ προοιμίου τέτοια αμορφωσιά στο οικονομικό επιτελείο. Προφανώς και άλλοι λόγοι πρυτάνευσαν, όσον αφορά στην ασάφεια της μετάφρασης του κειμένου, δεδομένου ότι όλοι οι ιθαγενείς αυτού του τόπου δεν γνωρίζουν φαρσί την γλώσσα των επιτρόπων και των ανά την υφήλιο σπουδαγμένων υπουργών και των παρατρεχάμενών τους.

Όχι, δε θα αναλύσω τα άρθρα της συγκεκριμένης συμφωνίας, ούτε θα προσπαθήσω να βρω τι κρύβεται πίσω απ’ τις λέξεις, όσο κι αν η πρόκληση για ομοιοκαταληξία (λόγω διαστροφής του επαγγέλματος) με ωθεί. Το έκαναν άλλοι και με περισσή επάρκεια. Άσκοπο να επαναλαμβάνει κανείς το προφανές.

Διότι, βλέπουμε πως οι δανειστές, κέρδισαν κατά κράτος στην πρόσφατη σύνοδο η δε περίφημη λίστα με τις θέσεις της Ελλάδας μοιάζει με εκπτωτικό κουπόνι. Δεν είναι άλλωστε, τυχαία η χαρά των αποδεκτών της. Των θεσμών δηλαδή και … λέγε με Τρόικα –αν με εννοείς.

Ούτε καν για τις 85 καθαρίστριες δεν υπήρξε τόλμη! Οπότε, ας μη μιλήσουμε καλύτερα ούτε για την προστασία της πρώτης κατοικίας απ’ τα Τραπεζιτικά γεράκια, ούτε για τις 100 δόσεις σε εφορία και ταμεία, ούτε για τα 3000.000 νοικοκυριά, που μετετράπησαν σε κάποια…

Πολλώ δε μάλλον για τις συντάξεις, τους μισθούς, τους εργαζόμενους στην πρώην ΕΡΤ, την επαναπρόσληψη των οποίων είχατε κάνει προεκλογική σας σημαία.

Διακινδυνεύοντας τον χαρακτηρισμό του πολιτικά αφελούς, λέω, ότι θα μπορούσα να αποδεχτώ τους συμβιβασμούς (θα συμφωνούσα και με πιο ακραίους χαρακτηρισμούς) ως μέρος ενός σχεδίου που στόχο έχει να επιρρίψει στους Ευρωπαίους εκβιαστές την ευθύνη σε ένα μελλούμενο ναυάγιο στις διαπραγματεύσεις και να δικαιώσει εν τέλει, μια καλά προετοιμασμένη ρήξη. To good to be true που θα έλεγαν στη γηραιά Αλβιώνα. Όμως, έστω και ως υπόθεση εργασίας, το κρατώ.

Τέσσερις μήνες ζητήσατε; Τέσσερις και εκατόν τέσσερις θα είμαστε δίπλα κι απέναντί σας, ίσκιος σας και κριτής σας, με κουβέντες καθαρές, χωρίς φιοριτούρες και νεολογισμούς. Και τότε η ζωή θα δείξει και θα δείξει με τρόπο απόλυτα σαφή και εκκωφαντικό συνάμα.

Σύντροφοί μου της κομουνιστικής Αριστεράς.

Προσπερνάω τον εύκολο χαρακτηρισμό –που ήδη ακούω στ’ αφτιά μου- περί πολιτικής αφέλειας που τάχα με διακατέχει. Ως κομουνιστής όμως, προσπαθώ πάντα να βρω τη χαραμάδα και να τη μετατρέψω σε ρήγμα. (Σας θυμίζει κάτι αυτή η φράση σύντροφοι; Δεν είναι δική μου πάντως.)

Παρατηρώντας τις διαθέσεις του κόσμου, ακόμα και το θυμικό του, επιδιώκω να το μεταβάλλω σε συνειδητή στάση, δίνοντας στο συναίσθημα την πολιτική του διάσταση, μετατρέποντάς το δηλαδή, σε συνειδητό. (Ούτε αυτή η διατύπωση είναι δική μου, αν σας θυμίζει κάτι).

Δεν ήταν επαναστάτες με θεωρητική κατάρτιση οι εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες που γύρισαν τα όπλα τους στους στρατηγούς το ’17 στη Ρωσία. Απελπισμένοι άνθρωποι του λαού ήταν, αφελείς και πλανεμένοι ίσως μέχρι πρότινος, που χάρις στη δουλειά των ελάχιστων μπολσεβίκων, μεγαλούργησαν και έγραψαν ιστορία.

Κι ας μην ξεχνάμε: Το 36% του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν όπως θα θέλαμε ίσως, εντολή για ρήξη. Το γεγονός ότι μπορεί όχι μόνο το 36 αλλά και το υπόλοιπο 64 να μετατραπεί σε τέτοια, καθόλου δεν αποκλείεται μέσα σε συνθήκες έντασης της ταξικής πάλης. Η προηγούμενη παράγραφος, προς επίρρωση των ισχυρισμών μου.

Game over δηλαδή; Το σίγουρο είναι πως το παιχνίδι θα έχει οριστικά κριθεί σε βάρος μας, αν σταυρώσουμε τα χέρια, σταυρώνοντας παράλληλα συλλήβδην και μια κυβέρνηση καθόλου ομοιογενή, όσον αφορά τουλάχιστον, στην πολιτική προέλευση του καθενός υπουργού ξεχωριστά.

Το θέμα δεν είναι να χειροκροτήσουμε αυτάρεσκα τους εαυτούς μας, σε περίπτωση μιας οριστικής υπαναχώρησης, (όσο κι αν αυτή διαφαίνεται) αλλά να συμβάλλουμε έτσι ώστε να την αποτρέψουμε. Κι αυτό θα γίνει στους δρόμους και τις πλατείες, στους χώρους δουλειάς και πολιτικής ζύμωσης. Αυτό απαιτεί η σημερινή συγκυρία.

Διονύσης Τσακνής

arouraios.gr