ΛΕΡΟΣ: Ο εορτασμός του Οσίου Παϊσίου-Παναγή Μπασιά

Με μεγαλοπρέπεια εορτάστηκε στη Λέρο η μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών Παϊσίου-Παναγή Μπασιά.

Την Πέμπτη 5 Ιουνίου, στο ομώνυμο παρεκκλήσι του Οσίου Παϊσίου-Παναγή Μπασιά, στην περιοχή «Γερμανός» της νήσου Λέρου, που ανήγειρε η ευσέβεια της οικογενείας Δημητρίου και Άννης Αναστασίου, ετελέσθη Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετ’ αρτοκλασίας, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. Παϊσίου συμπροσευχομένου σύμπαντος του Ιερού Κλήρου της Νήσου.

Διαβάστε επίσης:

Λέρος: Ανακοίνωση – Καταγγελία της Ένωσης Ιατρών ΚΘΛ

05.11.2025

1.3k

Λέρος: Προσοχή – Εκτέλεση Βολών στη Στρογγυλή & Τρυπητή στις 12 Νοεμβρίου

05.11.2025

851

Από νωρίς είχαν κατακλύσει τον ευπρεπισμένο και σημαιοστολισμένο Ναό ευσεβείς προσκυνητές, οι όποιοι τίμησαν την εορτή του Οσίου, αλλά και τα ονομαστήρια του Μητροπολίτου μας, ο οποίος χάριτι Θεία φέρει το όνομα του Οσίου Πατρός Παϊσίου.

Κατά τον Εσπερινό, εις τον οποίο έψαλλαν οι καλλίφωνοι ιεροψάλτες μας κ.κ. Χαράλαμπος Γιαμαίος, Ισίδωρος Λιβανός, Δημήτριος Ντεληγιάννης, Άγγελος Αγγελίδης, Αντώνιος Αγγελίδης και Επαμεινώνδας Καννής, υπό την καθοδήγηση του καθηγητού μουσικής κ. Αναστασίου Χατζηλάρη, ο Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου π. Νικόδημος Φωκάς προσεφώνησε τον Μητροπολίτη μας, εκ μέρους του Ιερού Κλήρου της Νήσου, λίαν ευστόχως, αποδώσας την αγάπη του ευαγούς Κλήρου προς τον Μητροπολίτη.

Ο Μητροπολίτης ευχαρίστησε τον ιερό κλήρο, τους ιεροψάλτας που έψαλλαν και ύμνησαν την μεγάλη μορφή του ταπεινού Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών Παϊσίου και έψαλαν και τον Πολυχρονισμό του. Επίσης ευχαρίστησε όλο το εκκλησίασμα που του ευχήθηκε «έτη πολλά».

Μετά το πέρας του Εσπερινού, η οικογένεια Δημητρίου και Άννης Αναστασίου, που είναι και οι κτήτορες του πανηγυρίζοντος Ναού, παρέθεσαν πλούσια τράπεζα και παραδοσιακό Λέρικο γλέντι, προς τιμήν του εορτάζοντος Μητροπολίτου μας, του ιερού κλήρου, αλλά και όλου του εκκλησιάσματος.

Το πρωί της επομένης, Παρασκευή 6-6-2014, στον ίδιο Ναό, ετελέσθη Αρχιερατική Θεία Λειτουργία.

Τόσο κατά τον Εσπερινό, όσο και κατά την Θεία Λειτουργία τον Θείο λόγο κήρυξε ο Μητροπολίτης μας αναφερθείς στον βίο του Οσίου Παϊσίου-Παναγή Μπασιά εξαίροντας την μορφή και το πλούσιο πνευματικό και κοινωνικό έργο του οσίου.

Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, οι κτήτορες παρέθεσαν παραδοσιακά γλυκίσματα και καφέ. Ο Μητροπολίτης μας ευχαρίστησε τους κτήτορες και τους ευχήθηκε όπως «Κύριος ο Θεός, δια πρεσβειών του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών Παϊσίου, χαρίζη πλούσια τα αγαθά Του».

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ-ΠΑΝΑΓΗ ΜΠΑΣΙΑ

Ένα από τα ευωδέστατα άνθη του Κεφαλληνιακού λειμώνος είναι και ο νεοφανής, Όσιος Πατήρ Παναγής Μπασιάς. Εγεννήθη εις την πόλη του Ληξουρίου το έτος 1801 από τον Μιχαήλ Τυπάλδο – Μπασιά και την Ρεγγίνα το γένος Δελλαπόρτα, ευσεβείς και ευκατάστατους ανθρώπους.

Έλαβεν σοβαρήν γραμμματικήν μόρφωσιν αφού εγνώριζε την Ιταλικήν, Γαλλικήν και Λατινικήν.

Εις την αρχή της σταδιοδρομίας του διορίζεται γραμματοδιδάσκαλος και εξασκεί το λειτούργημα του διδασκάλου, αλλά εμπνεόμενος από τα ριζοσπαστικά κηρύγματα των Κοσμά Φλαμιάτου και Ευσεβίου Πανά, Εκκλησιαστικών αναστημάτων της εποχής, οι οποίοι υπεράσπιζον ό,τι οι Άγγλοι (κυρίαρχοι της Επτανήσου) προστάται, ουσιαστικά τύραννοι, επιβουλεύονται, το ορθόδοξον φρόνημα των κατοίκων, αφήνει το δημόσιο σχολείο και παραδίδει μαθήματα κατ’ οίκον συνεχίζων την αποστολήν του.

Σε ηλικία 20 ετών, μετά τον θάνατον του πατέρα του, έχων έμφυτη κλίσην επηρεαζόμενος από την προσωπικότητα του Πολιούχου μεγάλου Ασκητού, Αγ. Γερασίμου και του γείτονός του, επίσης μεγάλου Ασκητού, Αγίου Ανθίμου, εγκαταλείπει τα πάντα και φθάνει εις το “ξηροσκόπελο” μικρό νησάκι εις την κάτω Λειβαθώ, Βλαχερνών και τόπος εξορίας Κληρικών από τους Άγγλους.

Εξόριστος τας ημέρας εκείνας ήτο και ο περίφημος Ζακύνθιος Κληρικός Νικόλαος Καντούνης. Δεν έμεινε όμως πολύ διάστημα καμφείς από τας ικεσίας της χήρας μητέρας του και της απροστάτευτης αδελφής του. Επιστρέφει λοιπόν μοναχός εις τον κόσμον αλλά ολόκληρη η ζωή του αποδεικνύεται συνεχής ασκητικός αγών και συνεπής επαγρύπνησις των μοναχικών ιδεών και αποφάσεών του.

Το 1836 χειροτονείται διάκονος και Πρεσβύτερος υπό του Αρχιεπισκόπου Κεφαλληνίας Παρθενίου Μακρή.

Έζη δια τον Χριστόν και την Εκκλησίαν Του. Ελειτούργει τακτικώς ή και καθ’ εκάστην, κηρύσσων συγχρόνως. Το υπόλοιπον της ημέρας διήρχετο τας οικίας των πιστών, όπου υπήρχε χρεία, υλική και πνευματική, πόνος, θλίψις και συμπαρίστατο νουθετών και παρηγορών. Διεκρίθη ως εξομολόγος, φροντίζων ίνα εντυπωθή εις τας ψυχάς των χριστιανών η εικών του Χριστού.

Έλαβε παρά του Θεού το χάρισμα της προφητείας και “προέλεγε τα μέλλοντα συμβαίνειν εις πρόσωπα, οικογενείας και γενικώτερον της κοινωνίας”, όπως γράφεται εις την εισήγησην της αγιοποιήσεώς του. Πράγματι μέχρι των ημερών μας φθάνει ο απόηχος των πολλών θαυμάτων, των προφητειών και της εν γένει αγίας ζωής του.

Στις 21 Μαϊου 1864 γεύεται της χαράς της Ενώσεως της Επτανήσου με την Μητέρα Ελλάδα δια την οποίαν ειργάσθη με τον ιδικόν του αντιστασιακόν τρόπον πλησίον των ηρώων ριζοσπαστών, διατηρών και καλλιεργών την Ορθόδοξον παράδοσιν, εις τόσον δυσκόλους πολιτικάς και κοινωνικάς περιόδους.

Το 1867 με τους φοβερούς σεισμούς της Παλλικής γκρεμίζεται η οικία του και έκτοτε φιλοξενείται “πένης, πολλούς δε πλουτίζων”, “μηδέν έχων και τα πάντα κατέχων” εις την οικίαν του εξαδέλφου του Ιωάννου Γερουλάνου, πατρός του σπουδαίου χειρουργού Μαρίνου Γερουλάνου.

Λόγω της διαδοθείσης φήμης εκ των πολλών θαυμάτων (εμφανώς κεκοσμημένος προφητικώ του Πνεύματος χαρίσματι), αποφεύγων το φοβερό ύφαλο της πνευματικής ζωής, τον επάρατον εγωισμόν, καταφεύγει εις την γνωστήν μέθοδον μεγάλων ασκητών να προσποιείται τον τρελλόν και έτσι συγκαταριθμείται εις την χορείαν των δια Χριστόν σαλών αγίων.

Δια πέντε έτη ταλαιπωρείται κλινήρης ασθενής συνεχίζων να ευλογεί, να ειρηνεύει, να καθοδηγεί, να συμβουλεύει τους χριστιανούς οι οποίοι νυχθημερόν τον επισκέπτονται. Εκεί δέχεται την επίσκεψιν του νέου Αρχιεπισκόπου Γερμανού Καλλιγά εις τον οποίον προλέγει την ανάρρησίν του εις τον Αρχιεπισκοπικόν Θρόνον των Αθηνών.

Εκοιμήθη 7 Ιουνίου 1888 και, εις την πάνδημον, μετά τριήμερον, κηδεία του εξεφώνησε περίφημον επικήδειο ο Μητροπολίτης Κεφαλληνίας Γερμανός Καλλιγάς.

Η παρουσία της Αγίας βιοτής του οι διηγήσεις των θαυμάτων του παρέμειναν ζωνταναί και ανεξίτηλαι εις την συνείδηση των χριστιανών και μετά από 88 χρόνια οδήγησαν τον τότε Μητροπολίτην Κεφαλληνίας Προκόπιον να πραγματοποιήσει ανακομιδήν των αγίων λειψάνων του.

Η διαδικασία αγιοποιήσεως του Αγίου από τον Οικουμενικόν Θρόνον άρχισε μετά την ενθρόνησιν του Μητροπολίτου Σπυρίδωνος, ο οποίος ετέλεσε με Εκκλησιαστική λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια τας εορτάς ανακηρύξεως του Αγίου την 7ην Σεπτεμβρίου 1986 με εκπροσώπησιν του Οικουμενικού Πατριαρχείου, της Ιεράς Συνόδου και πλειάδα Αρχιερέων, εκδοθείσης Θ. Πατριαρχικής και Συνοδικής Αποφάσεως την 4ην Φεβρουαρίου 1986.

Τον Άγιον εγκωμίασαν ο Αρχιεπίσκοπος Γερμανός Καλλιγάς, ο Ιερεύς λόγιος Ζήσιμος Τυπάλδος, και έγραψεν ο Ακαδημαϊκός Αμίλκας Αλιβιζάτος, ο Αρχιμ. π. Ηλίας Μαστρογιαννόπουλος, ο Ληξουριώτης Αρχιερεύς Τρίκκης και Σταγών Χερουβείμ Άννινος και ο Αιδεσιμολ. π. Κωνσταντίνος Γκέλης.

Τόση είναι η ακτινοβολία της προσωπικότητός του ώστε ο σατυρικός ποιητής Ανδρέας Λασκαράτος, παρά το αντικληρικό, το αντιπαραδοσιακό του πνεύμα, εις την υποσημείωσιν 6 του έργου του “Μυστήρια της Κεφαλονιάς” σημειώνει: “Ετίμησα και αγάπησα μάλιστα την αρετήν κάθε που την εύρηκα και στα ράσα”.

Ο σημερινός προσκυνητής εις τον Ιερόν Ναόν Αγίου Σπυρίδωνος Ληξουρίου έχει την δυνατότητα να προσκυνήσει τα Άγια λείψανα εντός αργυρής λάρνακος και τον τάφον του Αγίου.

Επιμέλεια-Φωτογραφίες: Γεώργιος Ι. Χρυσούλης, Γραμματεύς Ιεράς Μητροπόλεως