Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα λεγόμενα νησιά της «άγονης γραμμής» είναι αναρίθμητα. Προσπαθώντας να σταχυολογήσω ορισμένα από τα πιο σημαντικά, έχοντας ζήσει το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου στη Λέρο, πιστεύω ότι αναδεικνύεται ένα κοινό στοιχείο: η πλήρης αδιαφορία της πολιτείας και των κυβερνώντων για τα νησιά των Δωδεκανήσων.
Ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα είναι η υποστελέχωση των νοσοκομείων και των κέντρων υγείας από ειδικευμένο ιατρικό προσωπικό. Είναι πραγματικά εξοργιστικό, ύστερα από 2 χρόνια πανδημίας και την δοκιμασία που πέρασε το ΕΣΥ να εξακολουθούν τα νοσοκομεία και τα ιατρεία μας να είναι υποστελεχωμένα. Οι βασικές ελλείψεις εντοπίζονται σε αναισθησιολόγους, νεφρολόγους (ειδικά στα νοσοκομεία με μονάδες τεχνητού νεφρού), χειρουργούς, ΕΚΑΒ κ.α. Φυσικά ένας γιατρός ανά νοσοκομείο δεν φτάνει! Τα λεγόμενα κίνητρα που θεσπίζονται από την πολιτεία, για να «τραβήξουν» τους νέους γιατρούς στα νησιά, στην πραγματικότητα δεν είναι παρά «αντικίνητρα», αφού ένας γιατρός μόνος του σε ακριτικό νησί, δεν θα έχει άδεια ποτέ, θα εφημερεύει 30 μέρες το μήνα και θα πληρώνεται για τις 5! Η κυβέρνηση της ΝΔ την περίοδο της πανδημίας, προσπάθησε να αναπληρώσει τα χρόνια κενά στα νοσοκομεία των Δωδεκανήσων, φυσικά όχι προσλαμβάνοντας νέους γιατρούς, αλλά μετακινώντας τους ήδη υπάρχοντες από νησί σε νησί!
Από την άλλη, όταν κάποιος ασθενήσει σοβαρά και χρειαστεί να διακομιστεί στο νοσοκομείο, παίζεται κυριολεκτικά η ζωή του κορώνα- γράμματα, αφού αυτή μπορεί να εξαρτάται από τα δρομολόγια των πλοίων.
Περνώντας, λοιπόν, και σε αυτό το ζήτημα, το πρόβλημα, δηλαδή, που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι των Δωδεκανήσων σχετικά τις μεταφορές και τις συγκοινωνίες, υπολόγισα ότι κατά τους θερινούς μήνες (Ιούλιο- Αύγουστο) για να μπορέσει μια οικογένεια ή ένα ζευγάρι νέων ανθρώπων να προσεγγίσει τη Λέρο με εισιτήριο και για αυτοκίνητο, το κόστος ανέρχεται σε 507, 50 ευρώ! Όχι μόνο, δηλαδή, τα εισιτήρια είναι πανάκριβα και απλησίαστα, αλλά και τα δρομολόγια είναι πολύ αραιά. Φυσικά, δεν κάνω λόγο για τον χειμώνα, όπου η επικοινωνία τόσο με την ενδοχώρα, όσο και με τα υπόλοιπα νησιά των Δωδεκανήσων είναι εντελώς αραιή και κοστοβόρα. Σύμφωνα με τα μνημόνια, άλλωστε, η σύμβαση για την επικοινωνία των νησιών διαρκεί μόνο 4 μήνες. Επίσης, πολλά λιμάνια είναι προβληματικά και τα πλοία δεν μπορούν να τα προσεγγίσουν. Ενώ, λοιπόν, μας λένε ότι η Ελλάδα είναι πρώτη στον κόσμο σε ναυτιλία και στόλο, ταυτόχρονα καμία κυβέρνηση εδώ και πολλά χρόνια (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ) δεν έχει καταφέρει να επιλύσει το ζήτημα, με αποτέλεσμα οι μόνιμοι κάτοικοι των νησιών να δυσανασχετούν και να επωμίζονται όλα τα βάρη, οικονομικά και ψυχικά!
Και όλα αυτά σε μια περίοδο που εξαιτίας του πληθωρισμού, οι τιμές στα βασικά αγαθά και την ενέργεια έχουν εκτοξευθεί. Ακόμα και η επαναφορά του μειωμένου ΦΠΑ, που κατήργησε ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, υπογράφοντας το τρίτο μνημόνιο, δεν αποτελεί ουσιαστικό ενδιαφέρον της κυβέρνησης για τα ακριτικά νησιά, αλλά αποτέλεσμα της πίεσης των κατοίκων σε αυτά, ενώ τα προϊόντα εξακολουθούν να είναι ακριβότερα από ότι στην ηπειρωτική χώρα.
Για να μην γίνει λόγος για το ηλεκτρικό δίκτυο που είναι εντελώς κακοσυντηρημένο και οι διακοπές ρεύματος κατά τη διάρκεια κακοκαιρίας έχει γίνει συνήθεια, ή για τις συγκοινωνίες εντός των νησιών, που είτε είναι πολύ σπάνιες, είτε δεν υπάρχουν καθόλου, είτε ακόμα και για το ΚΤΕΟ, όπου στη Λέρο έρχεται ιδιωτική επιχείρηση, με αποτέλεσμα οι κάτοικοι στο νησί να πληρώνουν 80 ευρώ και άνω, όταν σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα πληρώνουν κάτω από 50.
Επομένως, είναι επιτακτική ανάγκη οι κάτοικοι των νησιών να σταματήσουν να αντιμετωπίζονται ως πολίτες Β’ κατηγορίας, χωρίς να απολαμβάνουν στοιχειώδη δικαιώματα στην περίθαλψη, στην μετακίνηση κ.ο.κ. Είναι υποκριτικό να δείχνουν ενδιαφέρον για τη νησιά μας μόνο την τουριστική σεζόν για να αυξήσουν τα κέρδη τους και όλο τον υπόλοιπο χρόνο να αφήνουν τη ζωή μας στην τύχη!
Αν το κυβερνητικό έγκλημα στα Τέμπη και η ιδιωτικοποίηση των επιχειρήσεων Κοινής Ωφέλειας (Ενέργεια, Συγκοινωνίες, Ύδρευση κ.λπ.) ανέδειξε ότι οι νέοι και οι νέες «ζουν από τύχη», είναι χρέος της δικής μου γενιάς, αλλά και της μεγαλύτερης που στέλνει τα παιδιά της να σπουδάσουν με μόνη προοπτική την μετανάστευση, την ανεργία ή τη δωδεκάωρη εργασία για 500 ευρώ, να βάλουμε τέλος στις πολιτικές των μνημονίων και της λιτότητας, να διασφαλίσουμε ότι θα μπορούμε να ζούμε με αξιοπρέπεια, ότι θα μπορούμε να κάνουμε όνειρα που θα πραγματοποιηθούν.
Το πρόγραμμα του ΜέΡΑ 25 – Συμμαχία για τη Ρήξη προτάσσει μία συνολικότερη διαφορετική πολιτική, που μπορεί να εφαρμοσθεί άμεσα, με την προϋπόθεση ενός διαφορετικού κοινωνικού και πολιτικού συσχετισμού. Για να σταματήσει η διαρκής μνημονιακή καταστροφή, η ερημοποίηση των νησιών μας, η μαζική μετανάστευση των νέων. Γιατί η ρήξη είναι εφικτή.
Σούλου Άννα (Αννέτα)
Υποψήφια με το ΜέΡΑ 25 – Συμμαχία για τη Ρήξη στα Δωδεκάνησα
