*ΦΥΣΕΙ ΚΑΙ ΘΕΣΕΙ: Το τέλος της νεότερης πολιτικής μυθολογίας

«Το πονηρότερον αλλά το μάλα εξαπατώμενον εξ όλων των ζώων της γης είναι ο Έλλην». Ροΐδης

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κλισέ μίας προεκλογικής περιόδου, είναι ότι πάντοτε οι επικείμενες εκλογές είναι «εξαιρετικά κρίσιμες» για τον τόπο (αν είναι ποτέ δυνατόν γενικές εκλογές να είναι ασήμαντες).

Δυστυχώς οι περιστάσεις είναι πλέον τέτοιες για τη χώρα, ώστε το κλισέ αυτό να μην κατορθώνει καν να χωρέσει εννοιολογικά την κρισιμότητα της συγκυρίας, μια και πράγματι οι Έλληνες πρόκειται να λάβουν αποφάσεις που θα καθορίσουν τη μοίρα του τόπου για πολλές δεκαετίες.

Διαβάστε επίσης:

Κίνημα Δημοκρατίας – Δελτίο Τύπου για το Νοσοκομείο Λέρου

15.09.2025

458

Λέρος: Παρακολουθήστε ζωντανά στις 18.00 την ειδική συνεδρίαση Λογοδοσίας Δημάρχου

14.09.2025

368

Προσωπικά εκτιμώ ότι στις προσεχείς εκλογές έχει δευτερεύουσα σημασία η κοινοβουλευτική σύνθεση που θα αποφέρουν και η εξ αυτής προερχόμενη κυβέρνηση (για το θέμα της διακυβέρνησης του τόπου, μάλλον έχει μεγαλύτερη αξία να περιμένουμε μέχρι τις γαλλικές και γερμανικές εκλογές). Περισσότερο ενδιαφέρον έχει πλέον το εκλογικό αποτέλεσμα, διότι θα μας δώσει απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα που συνδέονται άρρηκτα με το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας: πού βαδίζουμε ως χώρα και ως κοινωνία, τι επιθυμούμε και τι επιδιώκουμε, αν έχουμε ωριμάσει και εξελιχθεί από βαλκανικό κρατίδιο σε μία χώρα που – τουλάχιστον – έχει ένα ρεαλιστικό και εφαρμόσιμο σχέδιο για το μέλλον της.

H 7^η Μαΐου θα είναι από κάθε άποψη μία άλλη ημέρα για τον τόπο, γιατί απλούστατα μας φέρει όλους προ των ευθυνών μας: η ηχηρή κατάρρευση του πασοκικής προέλευσης «ψευδοκράτους», το οποίο εμβάθυναν και διεύρυναν οι εμβόλιμες χρονικά κυβερνήσεις της Ν.Δ. συμπαρασύρει τις μεταπολιτευτικές «βεβαιότητες» πίσω από τις οποίες είμαστε αυτάρεσκα οχυρωμένοι όλα αυτά τα χρόνια: ο μύθος του κοινωνικού κράτους με βερεσέδια, ο μύθος των αενάως χορηγούμενων πιστώσεων (σε κράτος, επιχειρήσεις και νοικοκυριά), ο μύθος της «μαύρης» εργοδοσίας που ρουφάει το αίμα της εργατιάς, ο μύθος του εθνικού διχασμού (τούτο ήταν πραγματικότητα για αρκετές δεκαετίες, ώσπου όταν τελικά ξέφτισε, τον συντηρούσαν σαν ιδεολογικό ζόμπι οι ηγεσίες του δικομματισμού).

Και όπως όλες οι μυθολογίες που σέβονται τον εαυτό τους, εφηύραμε και τις σκοτεινές θεότητες, τους «Άλλους», οι οποίοι απεργάζονται τον αφανισμό μας: αυτού του υπέροχου λαού του φωτός και του πολιτισμού, αλλά και του καταναλωτικού υπερδανεισμού, της χυδαιότητας, της ματαιοδοξίας, των μαϊμού επιδομάτων, των παρασιτικών επιδοτήσεων, της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής, των αυθαιρέτων, των καμένων δασών και κυρίως και πάνω απ’ όλα των τριών τεράτων: του λαϊκισμού, του πελατειακού κράτους και των συντεχνιών. Τα κόμματα που συναπαρτίζουν τη «συμμορία της δραχμής» έρχονται να υπηρετήσουν αυτές ακριβώς τις «αξίες», χωρίς να αρθρώνουν έστω και ψήγματα ρεαλιστικής αντιπρότασης. Οιστρηλατούνται – λένε – από το όραμα μίας Ευρώπης «α λα καρτ», χωρίς λιτότητα, χωρίς επιτήρηση και – εκ του αποτελέσματος – χωρίς χρήματα προς την Ελλάδα. Διότι απλούστατα η καταγγελία των δανειακών συμβάσεων οδηγεί νομοτελειακά στο κλείσιμο της στρόφιγγας των εταιρικών δανείων, όπερ έστι μεθερμηνευόμενον «θα τρώμε από αυτά που βγάζουμε». Καλωσήρθατε στη Βουλγαρία.

Η εναλλακτική: εφαρμογή της μνημονιακής λογικής με τις προσαρμογές που απαιτούνται, «γκάζι» στις μεταρρυθμίσεις (δημοσιονομικές και θεσμικές), περιορισμός του κράτους, έστω και με απολύσεις προσωπικού, μαζικές και τολμηρές ιδιωτικοποιήσεις και κυρίως: προσδοκία μεταβολής της πολιτικής ελίτ στις ηγέτιδες δυνάμεις της Ε.Ε., προκειμένου να γίνει πιο ήπια η προσαρμογή και να υπάρξει άλλη προσέγγιση στο υπαρκτό πρόβλημα της κρίσης χρέους των κρατών (πιο ενεργή συμμετοχή της Ε.Κ.Τ. ως τελικού δανειστή, θέσπιση ευρωομολόγου κλπ.).

Πάντως οι πιθανότητες να προκύψει ένας κοινοβουλευτικός συσχετισμός δυνάμεων, ο οποίος θα υπηρετήσει ένα τέτοιο σχεδιασμό είναι ελάχιστες: το κοινωνικό εκκρεμές έχει ήδη μετατοπιστεί προς τα αριστερά.

*Του Θανάση Παραπονιάρη, δικηγόρου
Εφημερίδα “Πνοή της Λέρου”