23 Ιουνίου. Δεν είναι απλώς επέτειος. Είναι υπενθύμιση. Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν είναι φωτογραφία από αρχείο. Είναι το βλέμμα του πολίτη που δε βολεύεται. Είναι η φωνή που δεν φοβήθηκε να πει “Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες” και να το εννοεί μέχρι κόκκαλο.
Δεν ήταν άγιος. Δεν ήταν τέλειος. Αλλά ήταν αληθινός. Και πάνω απ’ όλα, ήταν παρών. Εκεί που άλλοι έψαχναν διπλωματικά “ναι μεν αλλά”, εκείνος έλεγε “ως εδώ”.
Μίλησε για κοινωνική δικαιοσύνη όταν ακόμα ακουγόταν σαν λέξη εξωτική. Έδωσε περιεχόμενο στη Δημοκρατία, όχι με συνθήματα αλλά με πράξεις,το ΕΣΥ, τα γεράματα με αξιοπρέπεια, τα δικαιώματα των γυναικών στην πράξη. Κι όλα με πυξίδα τη λαϊκή κυριαρχία, όχι το πολιτικό κόστος.
Δεν κυβέρνησε για να γίνει σύστημα. Κυβέρνησε για να σπάσει τα συστήματα.
Σήμερα, 29 χρόνια μετά, τον ψάχνεις.
Στο βλέμμα όσων δεν βολεύτηκαν.
Στη φωνή όσων συνεχίζουν να ονειρεύονται ένα κράτος αξιοπρέπειας.
Στην ανάγκη μας για πολιτική με ψυχή.
Γιατί τελικά, ο Ανδρέας δεν είναι παρελθόν. Είναι το μέλλον που χρωστάμε στον εαυτό μας