ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΚΗ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΑΛΑΙΠΩΡΕΙ ΤΟΥΣ ΝΗΣΙΩΤΕΣ!

Του Μιχαήλ Γαντζία, Συμβολαιογράφου Λέρου

Άλλοι προστάτευαν τα νησιά με το Σύνταγμα κι άλλοι τα βουλιάζουν με εγκυκλίους… 

Διαβάστε επίσης:

Ευάγγελος Ασβεστάς: «Κύριε Κόλια Αρκετά! Η Λέρος δεν αντέχει άλλη τοξικότητα στα Δημοτικά Συμβούλια»

22.11.2025

1.9k

Στέλιος Λουλουδιάς: “Όχι άλλη υποβάθμιση, η Λέρος δεν αξίζει αυτή την εικόνα”

21.11.2025

2k

Υπήρχε κάποτε ένα γεφύρι. Ένωνε το χωριό Άγριλο με την Πλατανιά. Πέντε λεπτά χρειάζονταν οι κάτοικοι του χωριού για να πάνε στην Πλατανιά και έκαναν εκεί όλες τις δουλειές τους. Παλιό το γεφύρι, γκρεμίστηκε. Κι έτσι οι έρημοι οι κάτοικοι του χωριού θέλανε τώρα δυόμισι ώρες με το γαϊδούρι για να κάνουν τη δουλειά των πέντε λεπτών.

Τι επιστολές, τι διαμαρτυρίες προς τον υπουργό, τίποτε. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Τα αυτιά του Μαυρογιαλούρου ήταν βουλωμένα από τους αυλικούς του, που επεδίωκαν «έργα» με καλές προμήθειες. «Επτά μέτρα γέφυρα, όσο και να βάλεις από πάνω, τι θα βγει; Τι είναι ο κάβουρας – τι είναι το ζουμί του…», έλεγε ο Γκρούεζας. Κι έτσι οι κάτοικοι του Άγριλου απομονώθηκαν. Προσεύχονταν μόνο στο Θεό να τους έχει καλά. Αυτά και άλλα πολλά έθεσαν εις γνώσιν του υπουργού ο Πανάγος και οι λοιποί κάτοικοι του χωριού και τότε αυτός κατάλαβε ότι δεν είχε ιδέα ούτε από τα προβλήματα του λαού αλλά ούτε και από πολιτική εν γένει. Και παραιτήθηκε. Διότι απλά, «υπήρχε και φιλότιμο».

Κι ερχόμαστε στο σήμερα, όπου «Πλατανιά» είναι η Πολιτεία, «γεφύρι» οι Δημόσιες Οικονομικές Υπηρεσίες (Δ.Ο.Υ.) και «Άγριλος» τα νησιά της Ελλάδας. Με μία τεράστια διαφορά. Το γεφύρι (Δ.Ο.Υ. στα νησιά) δεν έπεσε από θεομηνία. Το γκρέμισε η ίδια η Πολιτεία. Απομόνωσε τους νησιώτες χωρίς λόγο. Η Πολιτεία έχασε εκατομμύρια από υπαναχωρήσεις σε συναλλαγές. Οι αριθμοί δεν λένε ψέματα. Κι όσο για τους νησιώτες;

Κρατηθείτε: Θέλει ο γονιός να δωρίσει το σπίτι του στο παιδί του. Τί πιο φυσικό; Το αφύσικο είναι, για την Πολιτεία, ότι αυτός ο έρημος, Έλληνας κατά τ’ άλλα, κατοικεί στη Λέρο, στη Μήλο, στην Άνδρο, στην Κάλυμνο κ.λπ.. Μέχρι πριν δύο χρόνια, πήγαινε στην Εφορία (Δ.Ο.Υ.) που βρισκόταν στο νησί του, υπέγραφε τις δηλώσεις της μεταβίβασης και τις παραλάμβανε σφραγισμένες σε μισή ώρα. Έξοδα μηδέν! Την ίδια ημέρα ή την επόμενη υπέγραφε το συμβόλαιο της μεταβίβασης και όλα καλά.

Έρχεται λοιπόν η Πολιτεία και διώχνει τις Εφορίες από τα νησιά. Γκρεμίζει τις γέφυρες με την Πολιτεία. Για να συνεννοηθούμε, όταν μιλάμε για νησιά, εννοούμε γύρω γύρω θάλασσα, καράβια λίγα αν δεν είναι καλοκαίρι, κάθε τόσο απαγορευτικό απόπλου λόγω κακοκαιρίας… Δεν θέλει και πολύ δύο νησιά να χάσουν για μέρες τη μεταξύ τους επαφή, πόσο μάλλον με την υπόλοιπη Ελλάδα. Κι όμως η Πολιτεία αποφασίζει και διατάσσει! Εφορίες στα νησιά τέλος! Ο Λεριός λοιπόν, για παράδειγμα, πρέπει τώρα, αν θέλει να δώσει το σπίτι στο παιδί του, να πάρει τις δηλώσεις και να τις πάει στο Ταχυδρομείο. Από εκεί να τις στείλει στην Εφορία στην Κω. Η Εφορία στην Κω θα τις παραλάβει και θα τις πρωτοκολλήσει. Αφού τις εξετάσει τυπικά ή ουσιαστικά (ουδείς γνωρίζει), θα αναλάβει να τις αποστείλει «υπηρεσιακώς» στην Εφορία στη Ρόδο (διότι κάποιος δαιμόνιος νομοθετικός ή ερμηνευτικός του Νόμου νους απεφάνθη ότι οι φορολογικές δηλώσεις χαριστικής μεταβίβασης, για ακίνητα με συγκριτικά στοιχεία – ας μην εξετάσουμε τι σημαίνει αυτό γιατί θα χαθούμε σε Νόμους του 1950 – πρέπει, λέει, να πηγαίνουν στη Δ.Ο.Υ. Ρόδου έστω και αν οφείλουν οπωσδήποτε να αποσταλούν πρώτα στη Δ.Ο.Υ. Κω)!

Φτάνουν λοιπόν υπηρεσιακώς οι δηλώσεις από την Κω στη Ρόδο. Η Δ.Ο.Υ. Ρόδου θα τις παραλάβει. Θα τις πρωτοκολλήσει. Θα κληθεί επίσης να τις ελέγξει. Λόγω των συγκριτικών στοιχείων, που λέγαμε, ο υπάλληλος της Εφορίας στη Ρόδο δεν έχει ιδέα για το που βρίσκονται περιοχές στη Λέρο και γενικώς βρίσκεται σε αντικειμενική αδυναμία να προβεί στην απαραίτητη εκτίμηση του ακινήτου. Έτσι λοιπόν θα αναγκαστεί να τηλεφωνήσει στον αποστολέα – συνάδελφό του στην Εφορία στην Κω και να του ζητήσει να τον βοηθήσει προκειμένου να πραγματοποιηθεί ορθή εκτίμηση του ακινήτου της Λέρου!

Και που να ξέρει όμως ο έρημος υπάλληλος της Δ.Ο.Υ. Κω από περιοχές της Λέρου. Το ότι έχει πίνακες παλαιοτέρων εκτιμήσεων στα χέρια του για τη Λέρο δεν τον καθιστά και γνώστη του νησιού που απέχει πολλά μίλια από αυτόν. Έτσι θα προσπαθήσει (ο υπάλληλος της Δ.Ο.Υ. Κω) να επικοινωνήσει και να αντλήσει πληροφορίες από ειδικούς (μηχανικούς, συμβολαιογράφους κ.λπ.) στη Λέρο, δηλαδή εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν οι δηλώσεις και θα μπορούσαν να περαιωθούν εύκολα και αυθημερόν, ενώ τώρα «κολυμπούν» κάπου στο Αιγαίο ή μάλλον βρίσκονται στα χέρια κάποιου υπαλλήλου της Δ.Ο.Υ. Ρόδου που προσπαθεί να μάθει από υπάλληλο της Δ.Ο.Υ. Κω και αυτός προσπαθεί να μάθει από κάποιον άνθρωπο στη Λέρο πού βρίσκεται το ακίνητο για κατορθωθεί να φτάσει η πολυπόθητη πληροφορία – χαλασμένο τηλέφωνο δεν το λέγαμε μικροί; – στον αρμόδιο υπάλληλο της Δ.Ο.Υ. Ρόδου. Μετά από πολύ κόπο και χρόνο ο υπάλληλος της Δ.Ο.Υ. Ρόδου θα διανύσει αυτόν τον Γολγοθά και θα σφραγίσει τις δηλώσεις που αφορούν ένα ακίνητο σε ένα τόπο για τον οποίο δεν ξέρει ούτε καν που βρίσκεται. Σημειωτέον, ο έρημος Λεριός γονιός ακόμη περιμένει να «γράψει» το σπίτι στο παιδί του, αρκετές εβδομάδες έως και μήνες, ενώ όσο είχε την Εφορία στο νησί του σε δέκα- είκοσι- το πολύ τριάντα λεπτά είχε τελειώσει.

Αφού λοιπόν τελείωσε τη δουλεία της η Δ.Ο.Υ. Ρόδου, θα τις στείλει υπηρεσιακώς στη Δ.Ο.Υ. Κω. Η Δ.Ο.Υ. Κω θα τις παραλάβει. Θα τις (επαν)ελέγξει; Ουδείς γνωρίζει.

Τελικά μετά από κάποια διαδικασία θα τις στείλει είτε στο Συμβολαιογράφο της Λέρου είτε υπηρεσιακώς στο Γραφείο Εξυπηρέτησης Φορολογουμένων (Γ.Ε.Φ.) της Λέρου, απ’ όπου με κάποιο τρόπο θα φτάσουν στον έρημο γονιό που ακόμη (;) θέλει να γράψει το σπίτι του στο παιδί του.

Και ενώ για τους κατοίκους του Άγριλου ο απαιτούμενος χρόνος επαφής με την Πλατανιά, λόγω έλλειψης γέφυρας, ήταν δυόμισι ώρες (με γαϊδούρι το οποίο βρέξει χιονίσει το έβρισκες έστω και με δυσκολία), για τους κατοίκους των νησιών σήμερα, το 2016, ο απαιτούμενος χρόνος διεκπεραίωσης συναλλαγής με την Πολιτεία (μεταβίβαση ακινήτου), λόγω έλλειψης (καταργηθείσας από την Πολιτεία) Εφορίας ξεπερνάει το μήνα και φτάνει ακόμη και τους δύο μήνες.

Ο μεγάλοι Σακελλάριος και Γιαννακόπουλος δήλωσαν καταφατικά ότι τότε υπήρχε και φιλότιμο. Το γεφύρι είχε πέσει επειδή ήταν παλιό και ο υπουργός δεν είχε πάρει χαμπάρι την επιτακτική ανάγκη του επαναχτισίματός του. Και παραιτήθηκε. Για φανταστείτε να υπήρχε το γεφύρι και ο υπουργός να αποφάσιζε να το γκρεμίσει. Εμείς που μένουμε στα νησιά και μας γκρεμίζουν τις γέφυρες (Δ.Ο.Υ.) με την Πολιτεία τι να σκεφτούμε; Ποιος πήρε αυτήν την απόφαση; Για ποιο λόγο; Σε τί αποσκοπεί; Γιατί σε απομόνωση τα νησιά; Που είναι η ισονομία; Η ίση μεταχείριση; Αυτοί που θέλησαν να προστατέψουν τη «νησιωτικότητα» στο Σύνταγμα της Ελλάδας ήταν λιγότερο πατριώτες από αυτούς που την καταργούν; Ή μήπως πρέπει να ξεχάσουμε τα νησιά; Μήπως πρέπει να συρρικνώσουμε την Ελλάδα και δεν το ξέρουμε; Ποιοι υπέγραψαν αυτή τη συρρίκνωση; Που οδηγεί αυτή η συρρίκνωση; Σε ποιους δίνει χώρο;

Ο Μαυρογιαλούρος είχε το άλλοθι της άγνοιας. Όποιος φορέας αποφάσεων της Πολιτείας, όμως, διαβάσει το παρόν και δεν πράξει ό,τι του αναλογεί καθίσταται υπεύθυνος και χωρίς το άλλοθι της άγνοιας. Για τα νησιά αυτά έχει χυθεί αίμα, αίμα ελληνικό, και είναι τουλάχιστον άδικο να υποβάλλει η Πολιτεία (δια υπογραφής ποιων;) τους νησιώτες σε δοκιμασίες που δεν τους αξίζουν αλλά ούτε και τις αντέχουν. Ταλαιπωρία επί μήνες αντί μισή ώρα δουλειά όπως σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα. 

Και κλείνω από εκεί που ξεκίνησα. Αλλά όχι με κατάφαση. Με ερώτηση:

Υπάρχει ΚΑΘΟΛΟΥ φιλότιμο;